Przed operacją kilka słów...

Witajcie Kochani,

przepraszam, tak mało teraz piszemy i w sumie bardzo oficjalne są te ostatnie posty. Wybaczcie, okropnie denerwujemy się na poniedziałkową operację. Nie potrafimy się na niczym skoncentrować...ogromne emocje teraz nami rządzą...próbujemy się wyciszyć, ale nie jest łatwo. Sycimy się każdą godziną, minutą i sekundą spędzoną z Oliwką...staramy się cieszyć każdą chwilą z naszym największym Skarbem. Mamy takie momenty w ciągu dnia, że łzy same lecą, jedno przed drugim odwraca głowę, by nie pokazywać swojego strachu i bezsilności. Jednakże, to, co przed nami, jest nieuniknione. To jedyna droga, by nasza córeczka znów mogła cieszyć się swoim dzieciństwem, a my - rodzice Nią...Wierzymy, że oddajemy Oliwię w najlepsze ręce...że nowy rozdział naszego życia może mieć początek tylko tutaj...gdyby tak nie było, nie przemierzylibyśmy ponad 1000 kilometrów...

Nasza czarodziejka - Marzena (jak to mówi Oliwka - ciocia Mazienka), opuściła nas w piątkowy wieczór, by w sobotę móc powrócić do swojego domu, gdzie czekał na Nią, mąż i córcia (Natasha moc buziaków dla Ciebie!!!) Ja wyłam jak bóbr, głos uwiązł mi w gardle, łzy ciurkiem leciały po policzkach...Marzeno, tęsknimy za Tobą...tak bardzo wspierałaś nas w tej naszej szpitalnej rzeczywistości i rozładowywałaś wszystkie nasze niepokoje związane z pobytem w obcym kraju...dzięki Tobie było tu swojsko...tak po "naszemu - polskiemu" ;)))) :***

Mazienka poleciała do siebie, a my przenieśliśmy się do McDonalda (R.M. Haus). Wczoraj na wieczór, Oliwka kładąc sie juz do łóżka, spojrzała na nas bardzo poważnym wzrokiem i powiedziała: "Olisie boli port, Olisia musi iść zobaczyc z doktorem." Byliśmy mocno zaskoczeni, tym, co mówi, ale postanowiliśmy posłuchać naszej rezolutnej dziewczynki i zabralismy ją, po godzinie 22, na oddzial, żeby "doktor" mógł zobaczyć, czy wszystko ok. Okazalo się, ze Oliwka przy tych wszystkich swoich wariacjach, szaleństwach i innych zabawach, spowodowała wysunięcie igły z portu i całkowite jej zagięcie, tak, że igła niczym drzazga, przy każdym ruchu, kłuła Oliwkę. Byliśmy bardzo dumni z naszego okruszka, że wykazał się taką odwagą!

Pamiętam, jak przed świętami mój mąż zadzwonił do mnie. Powiedział: "jeśli stoisz, to usiądź." Myślałam, że chce mi powiedzieć, że lekarze z Tubingen przyjmą nas do kliniki i będą leczyć Oliwkę jakąś nowatorską metodą...ale to, co usłyszałam, przeszło moje najśmielsze oczekiwania...Na wszelki wypadek, przykucnęłam...długa cisza w słuchawce i padło zdanie, które będę pamiętać do końca życia: "to nie neuroblastoma"...zaczęłam płakać, łzy ciurkiem leciały po moich policzkach...myślałam..."Jezu, wszystko inne jest lepsze, niż neuroblastoma"...a potem powiedział: "jedziemy do Tubingen, będą operować"...szlochałam jak wariatka powtarzając w kółko "nie wierzę, nie wierzę, nie wierzę"...i potem ruszyła lawina Waszych dobrych serc dla naszej Oliwki...

Kochani, wiedzcie, że zmieniliście bieg naszego życia, że nadaliście kierunek naszym działaniom...odwróciliście naszą bezradność...nie ma słów, by powiedzieć Wam, co czujemy...jak bardzo jesteśmy Wam wdzięczni...Pewnie nigdy nie zdołam podziękować za odmieniony los...za nadzieję, dzięki której rodzi się radość...dzięki której można snuć plany na przyszłość...ot takie, zwykłe...najzwyklejsze, jak choćby spacer, wspólne pieczenie ciasteczek czy ubieranie choinki...
Dziękujemy za lawinę wiadomości, która od wczoraj do nas spływa nieustannie. Dziękujemy, że w tym trudnym, najtrudniejszym dla nas momencie, jesteście tarczą, która broni nas przed złymi językami, przed oskarżeniami...Jesteśmy tylko ludźmi...mocno przerażonymi i dość zmęczonymi, którzy wciąż walczą o swoje najdroższe dziecko...Dziękujemy, że jesteście...wiem, powtarzam się, ale Wasza obecność to nasz tlen...

Choroba ukochanego dziecka zmienia spojrzenie na życie. Kiedyś w pogoni za pieniądzem, dzisiaj cieszymy się z najmniejszych rzeczy...cenimy sobie ten wspólny czas, to że dane nam jest złożyć pocałunek na puciatym policzku naszej córeczki,  że małe rączki wybrudzone czekoladą wyciągaja się w naszą stronę...

Najważniejsze, że gdy śpię jest tuż obok i mogę złapać ją za rozgrzaną rączkę i mocno trzymać...a gdy nad ranem otwieram oczy, wita mnie jej uśmiech..."mamusiu, mam humor" słyszę od świtu i wtedy wiem, że warto żyć i walczyć...



Kochani, wszystkie wyniki krwi idą w górę!!! Mamy już poziom wymagany do operacji!!!! :))))

Pamiętajcie o Naszej Oliwce w swoich modlitwach!!!! W poniedziałek niech wszystkie Wasze myśli płyną do naszej Walecznej...będzie na polu walki...Ona musi ją wygrać!!!!!

Z pozdrowieniami,

Asia, Adrian i ta Najważniejsza - Nasza Oliwka...







Kilka zdjęć z poczekalni - wariacje Oliwki: