"Many times the wrong train took me to the right place..."

Witajcie!

Tak dawno nie pisałam, że aż nie wiem, od czego mam zacząć...Cały listopad upłynął nam na roznych infekcjach. Ostatnio mówiłam Wam, że Oliwka bardzo cięzko przechodzi zapalenie zatok sitowych. Miałyśmy kilka dni spokoju i po nich przyplątało się ostre zapalenie krtani oraz tchawicy. Niestety, Oliwia musiała przyjąć pierwszy antybiotyk. Była to amoksycylina - najlżejszy z antybiotykow, jeśli w ogóle można tak powiedzieć...Nie uwierzycie, bo ja też nie mogłam uwierzyć, ale po dwoch dobach od zakonczenia leczenia, nasza Miśka dostała dziwnej "wysypki". Jeszcze z samego rana, niczego nie świadoma, zabrałam ją na sesję fotograficzną do naszej wspaniałej pani fotograf - Karoliny Magnowskiej.  W trakcie zdjęc, Misia miała wyśmienity humor, wręcz rozpierała ją energia i próbowała - jak to Oliśka - namieszać w dekoracji świątecznej, troszkę poprzestawiać, przeinaczyć, może coś urwać, oderwać itp ;-) Wrociłyśmy do domu i Oli zajęła się jedzeniem mandarynki, którą dostała od babci Joli. Myślałam, że to właśnie po cytrusach tak ją obsypało, więc mówię do mojej mamy, aby już jej ich nie dawała, bo przecież ma uczulenie. Moja mama szybko obejrzała zjadacza mandarynek i stwierdziła, że to jednak nie jest "arergia" ;) Przyjechała nasza pani doktor...no i hmmm...dziwna sprawa...okazało się, że to nie różyczka, chociaż trochę to tak wyglądało, a wirus rózyczkopodobny, określany mianem wirusa drobnoplamistego B 08...No, i powiedzcie mi, co to jest za zmutowane świństwo?! Do wysypki dołączył katar, ból gardła i suchy kaszel :( Objawy ustąpiły po 5 dniach, jak ręką odjął...W związku z tym wszystkim dr Maria Dziurdź zaleciła terapię preparatem Ribomunyl. Jest to lek immunostymulujący, ktory zawiera substancje czynne - rybosomy - wyizolowane z bakterii, które są najczęstszą przyczyną infekcji. Czy ktoś z Was zna ten lek? 

W sumie to mam pewne obawy, ponieważ jest to szczepionka, ktora, jak każda szczepionka, ma masakryczne skutki uboczne. Ponadto, Oli ma wstrzymane szczepienia do odwołania, więc jakby jedno wyklucza drugie...;/ A tak w ogóle to ja nie jestem za takimi specyfikami... Pełna obaw i rozterek, postanowiłam napisać więc do profesora Handgretingera, żeby zasięgnąć jeszcze dodatkowej opinii. Wiadomo, że jego głos liczy się tutaj najbardziej...jest moim guru ;) Jak tylko da mi odpowiedź, to Was poinformuje, rzecz jasna. :) 

Oliwka czuje się już lepiej. Udało nam się wyjść na dwór! Obowiązkowo poszłyśmy do parku, do kaczuszek - Miśka musiała się z nimi przywitać ;-) 

Powiem Wam, że takie siedzenie w domu, z chorym dzieckiem, to jest nie lada wyzwanie...bo, co można robić od rana do wieczora? A właściwie zapytam, co można robić od rana do wieczora, aby mieszkanie nie zostało przewrocone do gory nogami przez małego nicponia? Właściwie to można wszystko...tylko po kilku dniach, to się staje już niczym...a na pewno nie jest tak atrakcyjne, jak na samym początku...;) Bo ile można wykleić świątecznych kartek, ile można stworzyć laurek, ile można skleić łancuchów na choinkę, przygotować świątecznych ozdób, upiec ciast i ciasteczek? Ile? Dużo! To na pewno...tylko po kilku tygodniach przychodzi dzień świstaka ;-) 

 Na szczęście nie oszalałyśmy. A ten czas choroby bardzo, ale to bardzo umilili nam...nasi Mikołaje! Pierwsza przemiła paczuszka przyszła od Karolinki Francuz z Katowic. Oliwka bardzo się ucieszyła z przepięknych rysunków! Dziękujemy! 

Od jakiegoś czasu, bardzo regularnie, przychodzą do Oliśki paczuchy od Sylwii Zaręba. Oli ochrzciła już Sylwię "ciocią, któja dajeko mieśka" i za każdym razem, gdy przychodzi listonosz, Miśka biegnie do drzwi i pyta: "maś coś dla mnie od mojej cioci Sijwi, któja mieśka dajeko?" "Nie?! Ale beźnadzieja" A jak się okazuje, że jednak jest paczucha, to pan listonosz dostaje pochwałę: "no, to sie śpisiałeś na medaj";) 

Przepiękną Mikołajową akcję, dla wielu chorych dzieci,  zorganizowała Pani Hania Cieślak. Byłam zaskoczona, kiedy napisała do mnie z prośbą o adres Oliwki. Kiedy zapytałam, w jakim celu, odpowiedziała, że jest ktoś, kto chce wysłać coś drobnego dla Oliwki. Okazało się jednak, że tych ktosiów to było więcej, niż jeden! ;-)
Misia otrzymała paczuchy od Pani Kasi Kubica, Pani Kasi Kaziuk, Pani Jolanty Wiśniewskiej, Pani Magdaleny Knitter i od Pani Agnieszki, niestety, nazwiska nie rozczytałam, a i Pani Hania nie zdołała namierzyć naszego tajemniczego Mikołaja. Z całego serca dziękujemy! Przepiękny gest! Radość Oliwki ogromna! :)

Powiem Wam, że to nawet nie chodzi o przemiłe prezenty...ale o pamięć..to jest dla mnie coś niezrozumiałego, coś niesamowitego...na fb Oliwki ciągle przybywa "odbiorców" Dlaczego? Tego nie wiem i pojąć nie mogę. Teraz te paczki z okazji Mikołajek..muszę się Wam do czegoś przyznac... kiedy okazało się, że histopatologicznie, jest lepiej, niż zakładano...to miałam takie poczucie winy...wobec innych matek...oczywiscie, cieszyłąm się, jak szalona, że jest dobrze...ale było mi tak szkoda innych dzieciaczków...niektorzy ten mój stan podsycali nieprzyjemnymi komentarzami...takimi, ktorych nie mialam odwagi opublikowac, bo zadawaly zbyt wiele bólu...przypadek Oliwki, jej historia, wzbudziły w niektorych rozczarowanie...bo jak to..miało być źle...mial byc dramat, może nawet śmierć, a teraz, co? jest lepiej....często słyszałam, że inne dzieci gorzej, bardziej, więcej....gorzej chorują, bardziej cierpią, więcej dni spędzają na leczeniu...albo gorzej przechodzą leczenie, bardziej cierpią, przyjęly więcej chemii...poczucie winy budowano we mnie stopniowo...ja nie wiem nawet, skąd się to wzięlo...potem była naklejkowa akcja urodzinowa...i znowu było...po co...dlaczego, w jakim celu...przecież inne dzieci gorzej, bardziej, więcej...starałam się nie przejmować, starałam się to zagłuszac i robić swoje...powoli jednak dojrzewałam do usunięcia strony Oliśki na facebook'u i do zamknięcia bloga...właściwie to byłam już zdecydowana...bo, co ja Wam mogę jeszcze napisać, co mogę powiedzieć...chyba już nic...i wówczas zadzwoniła do mnie Beata...mama Mateusza...wtedy jeszcze nie wiedziałam, że zawiąże sie taka nić przyjaźni. Nie wiedziałam jeszcze, że moja wiedza związana z Tubingen, moje doświadczenia...ba, że moje wspomnienia pomogą im podjąć decyzję. Jak czas pokazał, była to decyzja najlepsza z możliwych. Jestem niewyobrażalnie szczęśliwa! A po tym telefonie dostałam też kilka innych...Dziś już wiem, że nie wolno mi znikać z horyzontu. Jestem potrzebna! Nikt lepiej nie zrozumie rodzica chorego dziecka, jak tylko ten, kto to przeszedł. Nasze doświadczenia, nasze wspomnienia są niezmiernie ważne i musimy, powinniśmy się nimi dzielić, dawać wsparcie i pokazywać: "Nie boj się! Odwagi! Nam się udało, Tobie też może się udać!" :)

Więc te paczki są dla mnie czymś bardzo ważnym, to takie "odczarowanie" tego "umniejszenia" jej choroby... ta pamięć o moim dziecku...że chorowało, cierpiało...że było Wojownikiem...i w dalszym ciągu jest...zmaga się z codziennością...nikt nigdy nie powiedział nam o długofalowych skutkach chemioterapii....niestety, "załapalismy" się na nabytą obniżoną odporność w wyniku stosowania lekow immunosupresyjnych. I jest to takie nic, w porównaniu z neuroblastomą Oliśki, ale z drugiej strony, chciałabym, żeby moje dziecko funkcjonowało, jak inne zdrowe dzieci....chciałabym...jest wiele więcej rzeczy, z którymi się zmagamy...chociażby zaburzenia integracji sensorycznej, ktore w ostatnim czasie przybrały na sile...wiem, to takie nic...ale chciałabym....kiedyś Wam o tym napiszę, dzisiaj jakoś nie umiem jeszcze o pewnych rzeczach rozmawiać....chociaż, jak się okazuje, czasem przecieram szlaki! ;)  Ostatni mój post na samym tylko facebook'u zyskał 20 tysięcy odbiorców! Jako, że uznałam, że był dość kontrowersyjny, czekałam, aż posypią się obelgi w moją stronę...na szczęście tak się nie stało! Dostałam wiele pozytywnych wiadomości, że dobrze, że poruszyłam ten temat, w końcu ktoś to zrobił, a o raku u dzieci trzeba i należy mówić glośno! Czasem jednak obserwuję, jak moi najbliżsi, kochani przyjaciele, denerwują się na innych za brak empatii i potem czytam na fb, że mogą ich nawet usunąć ze znajomych, bo proszą o udostępnianie apelu o pomoc dla onkologicznego dziecka, a tam nic...zero odzewu...myślę sobie jednak, że tak jest skonstruowany ten świat, że dla każdego z nas wystarczy miejsca...i dla tych, którzy udostępniają apele i dla tych, ktorzy tego nie robią....a czy ten, który pozostaje głuchy na wołanie o pomoc dla takiego dzieciaczka jest złym człowiekiem? A może opiekuje się chorą babcią? Pomaga sąsiadce? Wspiera zwierzęta? I robi tysiąc innych dobrych rzeczy? Czy jest dla niego miejsce w niebie za te dobre uczynki? A może dantejskie piekło za obojętnośc wobec dziecka? A czy ten, który udostępnia apele o pomoc, potrafi być dobry dla swoich bliskich? A może jesteśmy empatyczni tylko w rzeczywistości wirtualnej? Na szczęscie nie nam to oceniać...po prostu robmy swoje, niech każdy z nas zajmie się swoim ogrodkiem..a pracy jest wiele...rak nie odpuszcza, nie daje wytchnienia...zastanawiałam się, czy w ogóle poruszać taki temat przed Świętami i psuć Wam humor...ale potem pomyślałam sobie, że chore onkologicznie dzieci nie mają wolnego od choroby z racji świąt, wakacji, ferii, sylwestra...rak jest z nimi cały czas, 24 godziny na dobę, non stop, krok w krok...ich rodzice także nie mają wytchnienia...więc chyba teraz jest najlepszy czas, byśmy mogli o nich pomyśleć...wesprzeć dobrym słowem, przytulić w myślach, znaleźć szczególne miejsce dla nich w naszych rozmowach z Bogiem...pomódlcie się za Madzię, Hanię, Krystianka,  Iwo, Zuzię, Nikolę, Nikolę Kubiak, Klaudusię, Kokosię, Mateusza, Lenkę, Hanię, Kubę, Natalkę, Oliwkę,  Adasia, Adrianka, Marcinka, Michałka, Karolinkę, Kacpra ... i wiele innych uroczych dzieciaczków...miejcie ich w swoich sercach...

Kiedy tak dzisiaj przemierzałyśmy z Oliwką park, szczęście wlewało się do mojej duszy, promienie słońca osiadały na włosach, trzymałam kurczowo rączkę mojej królewny i myślałam o tym, jaka piękna jest wolność...

i tej wolności, Wam Wszystkim, życzę na Święta... 

 

"You speak up because it could be your breast...but it could be your Child...and there is silence..."

Na początku bardzo dziękuję za ogromny odzew w związku z wczorajszym fanpage'owym postem dotyczącym przeziębienia naszej Misi. Dziękuję za wszystkie rady! Niestety, musieliśmy wezwać naszą panią doktor, ponieważ Oliwka źle się poczuła. Obrzęk śluzówki nosa był ogromny, podrażniał kanaliki łzowe. (nie wiem, czy czegoś nie pokręciłam) W każdym razie, okazało się, że infekcja zmierzała w kierunku zapalenia zatok sitowych, co dla dzieci z obniżoną odpornością jest groźne. W sumie, w ostatnim momencie wezwaliśmy lekarza. A wydawało się nam, że to tylko zwykły katar. Czym jest katar w porównaniu z potworami...no i dlatego zbagatelizowaliśmy...eh....teraz wiemy, że nawet mały przeciwnik może dla naszego dziecka okazać się naprawdę niebezpiecznym. Jako, że Oliwia bardzo często choruje, profesor Handgretinger, z którym jestem w stałym kontakcie, zasugerował przetoczenie immunoglobulin. Pani doktor stwierdziła, że mogłoby się to okazać skuteczne...ale...jest mały problem. W szpitalu w Koszalinie nie podają tego rodzaju białek i musiałybyśmy jechać na podaż aż do Szczecina...no bardzo kiepski to jest pomysł...;/

A zmieniając temat, to chciałabym się z Wami czymś podzielić....Kiedy dzisiaj udostępniłam powyższe zdjęcie na swoim prywatnym koncie fb, pomyślałam sobie: "no tak, zapewne nikt nie będzie miał odwagi skomentować"...Na szczęście się myliłam...Wywiązała się dyskusja, która przyniosła smutne refleksje.

Kiedy pierwszy raz zobaczyłam ten plakat, to pierwsze, co przyszło mi na myśl to, to, że bardzo chętnie bierzemy udział w kampaniach dotyczących walki z rakiem piersi. Ustawiamy specjalne statusy na fb, aby zwrócić uwagę innych na problem. Myślimy o sobie samych...boimy się zachorować na raka...ale dlaczego nie boimy się, że nasze dzieci tez mogą zachorować? Boimy się, że rak pozbawi nas piersi, a nie boimy się, że zabierze nam dzieci?! W Polsce kampanii dotyczącej chorób nowotworowych u dzieci brak...
Z mówienia o nowotworach dziecięcych zrobiono trochę taką demonologię. Lepiej o tym nie myśleć, żeby nie wywoływać. ...w tym samym roku, kiedy urodziłam moją córeczkę, pięć innych koleżanek zostało mamami...ale tylko moje dziecko zachorowało na raka..na kogoś to pada...padło na mnie...a przecież ja także wierzyłam, że moje dziecko będzie zdrowe...nie mogę pojąć dlaczego żyjemy w przeświadczeniu, że wszystko, co jest nam dane, jest dane na zawsze. To inne mamy tracą przedwcześnie swoje maleństwa, to innym rodzicom rodzą się niepełnosprawne dzieci, w końcu, to jacyś inni rodzice dowiadują się, że ich dziecko ma raka...wiec jestem tym "innym" rodzicem...zanim to się stało, wierzyłam, że moje dziecko będzie zdrowe...a kiedy mówiono mi, że moja córeczka nigdy nie pójdzie do przedszkola i wtedy, kiedy straciła włosy, kiedy wpadała w aplazję, kiedy miała transfuzje, kiedy wymiotowała,i wtedy, kiedy płakała z bólu, kiedy krzyczała ze strachu...  wówczas dotarło do mnie, że to się dzieje naprawdę...że dzieci nie chorują na raka w jakiejś innej czasoprzestrzeni...tu i teraz...więc dziewczynka z plakatu jest moim własnym dzieckiem...jest każdym dzieckiem, które poznałam w trakcie naszej walki...jest tym, które walczy, tym, które odeszło...jest tym, które walkę podejmie...

Rzecz o przeziębieniu, tworzeniu i spełnianiu marzeń (krótki wpis)

Witajcie! 

U nas choróbsko ;/  Oliwka ma wstrętny kaszel, który nie pozwala jej spać w nocy. Dostała lekarstwa i mam nadzieję, że przeziębienie szybko odpuści. Mnie również dopadło, dlatego dzisiaj, po całym domu, roznosi się zapach rosołu ;) A jutro, prawdopodobnie ugotujemy zupę imbirową. Jeszcze nigdy nie robiłam. Może macie jakiś sprawdzony przepis? 

Oliwce humor dopisuje - na całe szczęście! :) Staramy się nie nudzić. Czas spędzamy na różnych ręcznych robótkach - a to za sprawą internetowej cioci Sylwii, która, co jakiś czas, podsyła Miśce różne "zestawy kreatywne". ;-) 

Ostatnio, przy mojej niewielkiej pomocy, Oli zrobiła takie śliczne pacynki: 

 

oraz  "kjuche" ciastka: 

 

Dziękuję za wszystkie miłe wiadomości! Mój ostatni wpis bardzo Was poruszył. Pod wpływem Waszych przemyśleń, czasem bardzo osobistych zwierzeń, zrodził się pomysł na książkę. Postanowiłam, że póki co, będę pisać do szuflady ;) Wpisy na blogu będą krótkie, informujące tylko o tym, co u naszej kochanej dziewczynki :) Wybaczycie mi to? ;) 

Jeszcze na koniec, chciałam Wam pokazać, jak spełniało się marzenie Oliwki. Od jakiegoś czasu, Oliwia marzyła, aby w jej pokoju "zamieszkało" drzewo. Pomyśleliśmy, że jest to zupełnie niemożliwe do zrobienia. Z pomocą przyszli nasi przyjaciele, którzy wpadli na pomysł, że namalują drzewo na jednej ze ścian. Zastanawiałam się, jak to będzie wyglądać i czy uda się stworzyć coś fajnego. Nie znałam jednak twórczych możliwości Martyny i Marka! Efekt - piorunujący! Miśka szczęśliwa! Malowanie drzewa zbiegło się z dniem, kiedy to dwa lata temu rozpoczęłyśmy historię szpitalną. Pomyślałam sobie, że jest to bardzo wymowne...że drzewo jest chyba najpełniejszym symbolem życia ludzkiego, symbolem odrodzenia...można powiedzieć, że i my narodziłyśmy się na nowo... 

Tworzenie drzewa okazało się bardzo czasochłonne - prawie dwa dni spędzone na intensywnej pracy. Tylko przyjaciele potrafią cały swój wolny czas poświęcić drugiemu...a Marek specjalnie przyjechał z drugiego końca Polski! Tym bardziej jest to dla nas piękne i wzruszające, ale jak mówią: "najlepszym przyjacielem jest ten, kto nie pytając o powód smutku, potrafi sprawić, że znów wraca radość!" 

Martyna, Marek...dziękujemy! 

 Efekt końcowy :) 

  

PS Jak byście mieli ten przepis na zupkę imbirową, to pamiętajcie o nas ;-) 

Wśród ruin można odnaleźć skarby...dwa lata po diagnozie...

Witajcie!

czy wiedzieliście, że wrzesień jest miesiącem świadomości chorób nowotworowych u dzieci? Nie? Ja też tego nie wiedziałam dwa lata temu...dlaczego akurat podałam taki okres? Ponieważ dokładnie 19 września 2012  życie wtłoczyło nas w rzeczywistość onkologiczną...nie wiedziałam, że dziewiąty miesiąc roku jest poświęcony uświadamianiu społeczeństwa, że dzieci chorują na raka...wiedziałam już natomiast, że jestem rodzicem dziecka, u którego właśnie zdiagnozowano chorobę nowotworową...

Nie muszę Wam pisać, jak strasznie jest to usłyszeć...ale czy zastanawialiście się nad tym, co to oznacza, że dzieci walczą z rakiem? Czy wiecie, jak to wygląda? Do września 2012 roku żyłam w błogiej nieświadomości, że choroby dziecięce to ospa, odra, świnka, różyczka. Słyszałam o białaczkach, o tym, że od chemii wypadają włosy oraz o tym, że takim dzieciom trzeba przeszczepić szpik...

Nie wiedziałam i w najgorszych koszmarach, nie przypuszczałabym, że przyjdzie mi zstąpić do piekieł...i że moje dziecko pójdzie tam ze mną...albo właśnie ja z nim...

Najbardziej bałam się cierpienia, bałam się, że rak boli i że malutki organizm mojej córeczki nie poradzi sobie z tym...kiedy wymiotowała po chemii, czułam się tak bardzo bezradna...a kiedy wieczorami zasypiała wycieńczona po całym dniu, patrzyłam na jej pokłute malutkie rączuchny pokryte siniakami i myślałam o tym, że Bóg się pomylił...bo przecież malutka różowa rączka powinna ściskać ulubionego pluszaczka, a nie kabel od kroplówki...główka powinna spocząć na domowej mięciutkiej podusi, która spowita jest zapachem oliwki użytej do wieczornej kąpieli, a nie na sztywnej, wykrochmalonej szpitalnej pościeli...

Móc mieszkać w swoim domu to największe szczęście...codzienność jest szczęściem...wolność jest szczęściem...zrozumiałam to dopiero w szpitalu...i kiedy tak dzisiaj o 18 jadłyśmy kolację, przypomniałam sobie, że dokładnie o tej porze, przekroczyłyśmy progi szczecińskiej onkologii...siedziałam osłupiała na szpitalnym łóżku, na rękach trzymałam wystraszoną malutką Oliwię i zastanawiałam się, co teraz, co dalej...jak żyć...

Dopiero w listopadzie zdecydowałam się na pisanie bloga...to, co najbardziej dramatyczne rozegrało się właśnie we wrześniu i w październiku...

wrzesień - pierwszy raz wali się nam świat...październik - miesiąc leczenia - guz taki sam...ujawniono kolejny...zgliszcza płoną...nie ma już nic...i najprawdopodobniej nie będzie niczego więcej...

Wśród ruin można jednak odnaleźć skarby...miłość rodzica silniejsza jest, niż choroba, niż śmierć...nie ma takiej siły na tej ziemi, która mogłaby ją pokonać...nasza miłość zrodziła nadzieję...ta rozpaliła ogromną siłę...siła pomogła udźwignąć się wierze...i tak oto, dwa lata po tych wydarzeniach, moje dziecko śpi we własnym łóżku...malutka rączka ściska przytulankę...pościel pachnie płynem do kąpieli i może trochę ulubionym czekoladowym kremem...z membrany głośnika dobiega dźwięk kołysanki...w kąciku rozbłyskuje dyskretne światło nocnej lampki...słychać miarowy oddech mojego dziecka...jesteśmy w domu...

W sercu jednak mam wszystkich rodziców i ich dzieci, którzy ciągle są na polu walki...wirują we mnie historie poznane w czasie naszej drogi...serce mi pęka i krwawi niemiłosiernie, kiedy patrzę na heroiczną walkę ciężko chorych dzieci i ich rodziców...obraz małego chłopczyka obejmującego rękoma za szyję swoją mamę nie pozwala mi zasnąć...jakie to wymowne..."Mamo, nie pozwól mi odejść"...wiele razy słyszałam, że gdyby miłość matki mogła uleczyć...gdyby mogła...więc dlaczego tak nie jest?!  Noszę w sercu Antosię o orzechowych oczach i pięknych kręconych włosach, pamiętam o Poli, którą rak pozbawił oka, ale nie pozbawił radości ciężkiego życia, pamiętam Mateuszka, który do ostatnich dni pragnął zostać policjantem, wspominam Michalinkę, która była najpiękniejszą wróżką o oczach błękitnych, jak niebo, Martynkę, którą pieszczotliwie nazywaliśmy "Myszką" i jeszcze Igiełkę, która zasnęła w ramionach swojej Mamy...czy to tak powinno być, Boże? Czy tak to sobie wymyśliłeś? 

Mali wielcy wojownicy nigdy nie powinni nimi być...ich placem boju powinien być przedszkolny plac zabaw...dzieci powinny walczyć ze smokami, duchami i potworami...ale tylko wyimaginowanymi...rak jest jednak prawdziwy i nie pyta, czy jesteś przygotowany na walkę o życie...przyjdzie...zapuka do drzwi wybranych...

Czas leczenia jest smutny...jest trochę takim czasem udawanego dzieciństwa...pozorne jest prawie wszystko, co dobre...prawdziwe jest to, co złe, bolesne i okrutne...

Każdy z nas może jednak rozświetlić ten mroczny czas w życiu małego wojownika. Ślijcie kartki dzieciom chorym na raka! Nie wstydźcie się! To takie piękne! To akt miłości do tych maluczkich, bezbronnych! Dla dzieci onkologicznych otrzymanie kolorowej pocztówki, listu spisanego odręcznie jest ogromnym przeżyciem...to taki znak z tego zdrowego świata..."tu jesteśmy...czekamy na Ciebie!" 

Nam dzisiaj odczarowano ten 19 września! I w przyszłym roku będę go już zupełnie inaczej wspominać! Z uśmiechem i radością...

Pojechałyśmy dzisiaj z Oliwką do Słupska. Zostałyśmy zaproszone przez Panią Mirosławę Skalną i jej uczniów z klasy 2 "c" ze  Szkoły Podstawowej nr 5.  Pani Mirka, a także jej uczniowie, zaangażowali się bardzo w urodzinowe wydarzenie dla Oliwki. Te cudowne dzieciaki i ich wychowawczyni ślą teraz paczki chorym na raka dzieciom z całej Polski! 

Byłyśmy bardzo, ale to bardzo przejęte. Martwiłam się, jak Oliwka poradzi sobie w tak licznej grupie, ponieważ Misia ma problemy emocjonalne jeśli chodzi o przebywanie w miejscach publicznych. Okazało się, że moje zmartwienia były na wyrost. Atmosfera była tak wspaniała, że Oliwia bardzo szybko polubiła nowych kolegów i nowe koleżanki. Była szczęśliwa, że kilka chwil może spędzić z dziećmi. A dzieciaki takie cudowne! Ich postawa tak bardzo mnie rozczuliła. Dzieciaczki przygotowały dla Oliwci laurki i są to najwspanialsze laurki na świecie! Misia dostała również medal ucznia klasy 2 "c", który to ja dzisiaj z dumą nosiłam przez resztę dnia! ;-) 

Było śpiewanie piosenek, rysowanie i pałaszowanie cukierków ;-) 

Dziękujemy Wam, Kochani z całego serca! To niezapomniane chwile...chwile szczęścia i nieudawanej radości! 

Poniżej przedstawiam zdjęcia z naszej wyjątkowej wizyty: 

 

(dzieci rysują pamiątkowe kartki dla Oliwki)

("Witaj Oliwko w naszej szkole!")

(częstujemy cukierkami) 

(klasa 2 "c" - pozdrawiamy!)

 

(wspólne rysowanie) 

(Miś - prezent - jest cudowny, jak wszystkie, które Oliwka dzisiaj otrzymała!) 

 

( Mireczka - nasz dobry duszek) 

 

(DZIĘKUJEMY!)  

Piękny był to dzień...dwa lata temu runął nam świat...nie wierzyliśmy, że w przyszłości tej bliskiej nasze dziecko z nami wciąż będzie...a jednak jest...jest cudem...

Pięknych chwil w takiej zwykłej codzienności życzymy Wszystkim Wojownikom! 

A Was, Kochani, prosimy z całego serca, abyście cieszyli się każdym dniem, każdą najzwyklejszą czynnością. Kochajcie swoje dzieci, szanujcie swoich bliskich. Niech historia taka, jak nasza, pokaże Wam, że zwykłe życie jest czymś najpiękniejszym i najwspanialszym! Niech rozrzucone po całym domu zabawki nie będą pwodem do złości, a źródłem ogromnej radości - to znak, że Wasze dzieci są w domu, są zdrowe i szczęsliwe...i tak być powinno! 

Dzisiaj już kończę...ogromnie się wzruszyłam...oczy mi się szklą, nic więcej już nie napiszę...

przytulam Was Wszystkich....

trochę o przeziębieniu, trochę o dokumentacji medycznej i trochę o niczym...;-)

Witajcie, 

obiecałam wczoraj na fb, że napisze, co u nas...no, i tak się ociągam...ale słowa trzeba dotrzymać. 

Jak wiecie, Misia jest chora. Inhalacje mało pomogły, dzisiaj znowu zaczęła gorączkować, już na sam wieczór. Skarżyła się również na ból gardełka, więc jutro czeka nas wizyta w przychodni. Na samą myśl o tym robi mi się gorzej - mam wstręt do szpitali, przychodni i aptek...Chociaż, nie powiem...ostatnia wizyta u lekarza, była bardzo miła. Po pierwsze, podeszła do nas Pani Monika, która śledziła historie Oliwki od samego początku i to było bardzo miłe zaskoczenie dla nas. Zapewne Pani Monika nigdy by nie pomyślała, że akurat tam się spotkamy (no ja tez nie) ;-) To fajne uczucie, kiedy ktoś do nas podchodzi, wita się z Oliwką, a potem opowiada nam, jak trzymał kciuki, oddawał krew, modlił się...jesteście niesamowici...po takich spotkaniach, myślę o tym, że dzieci są największym cudem...potrafią poruszyć tysiące ludzi i uruchomić w nich pokłady olbrzymiej miłości do bliźniego...to mnie zachwyca i wzrusza...często myślę o tym, jak zmieniła mnie choroba mojego dziecka...i kim bym była dzisiaj, gdyby rak nie wpisał się w historię naszej rodziny...nie jestem w stanie odpowiedzieć na niektóre pytania, ale jestem świadoma tego, że życie zmieniło się o 180 stopni...ale o tym innym razem...bo dzisiaj miało być krótko ;-) 

Więc Oliwka chora, ale szczęśliwa, że jutro idzie do lekarza. Odłożyłyśmy póki co całą rehabilitację, przedszkole i terapię SI. Wszystko musi poczekać. A z przedszkolem to nie wiem, jak to będzie...Oliwia i bez kontaktu z dziećmi łapie wszelkie wirusy...faszeruję ją tranem i probiotykami, ale powiem Wam, że to chyba niewiele pomaga. W każdym razie, mamy spróbować. jeśli okaże się, że tych infekcji będzie dużo, będą wysokie gorączki i bez antybiotyków organizm Miśki nie da sobie rady...to mówimy przedszkolu bye, bye..Tego bym nie chciała, bo widzę, jak Oliwia potrzebuje kontaktu z rówieśnikami. Często mi mówi, że ona nie chce się już ze mną bawić, że chce iść do koleżanek...No pewnie, a co to za atrakcja - siedzenie z matką w domu...;-)

Siedzimy w domu i staramy się spędzać ten czas twórczo. Ostatnio Oli wykonała laurkę dla naszego zaprzyjaźnionego księdza :)

Ponadto, stworzyła z tak zwanego "zestawu kreatywnego"  cudownego motylka, którego podarowała jej internetowa ciocia, Sylwia Zaręba <3 br="" nbsp="">

 

Ah, widzicie, ja tu sobie tak piszę o laurkach i motylkach, a najważniejszego Wam nie napisałam! Kochani, zaniosłam w końcu dokumentację medyczną Oliwki do biura tłumaczeń. No i myślę sobie, ze całe szczęście, że zdobyłam się na to dopiero po ponad roku od zakończenia leczenia, ponieważ, gdybym zrobiła to szybciej, to różnie mogłoby się to dla mnie skończyć...Ale po kolei. Oficjalna i ustalona po wielu konsultacjach diagnoza Oliwkowego guza to: neuroblastoma zróżnicowana piersiowo-brzuszna i wewnątrzrdzeniowa (stopień 1a wg Hughes'a, stopień regresji 4 (brak odpowiedzi na chemię), n - myc ujemne) 

Ponadto, z wypisu wynika, że naszej Olince usunięto węzeł chłonny z brzuszka, bo był zwłókniały (cholera, jakoś nikt mi nie powiedział!) i teraz najlepsze...uwaga...oględziny patologii z 22.01.2013 (wewnątrz rdzeniowe udziały nowotworowe) do ponad 90% aktywnych komórek nowotworowych! No i tu mnie zastrzelili! Chyba uznali, że to mało istotne, bo o tym też dowiedziałam się z wypisu...dobrze, ze to już ponad rok od tych wydarzeń, bo miałabym jedno w głowie - ten wstrętny potwór na pewno odrośnie w rdzeniu...a tak mam nadzieję, że zdycha...Chociaż zmartwiła mnie podniesiona swoista enolaza neuronowa (NSE). Oli miała już normę, a teraz zaliczyła skok...no i mamy to wytłuszczone na wypisie (chyba po to, żeby mnie straszyć) i w ciągu 6 miesięcy obowiązkowo kontrola tej wartości. Nie podoba mi się to :( 

No dobra...miało być krótko, a ja siedzę i Wam marudzę...jakoś to nie w moim stylu...;) 

Mam ogromną nadzieję, że kolejny wpis będzie piękny i pozytywny...ponieważ już niedługo marzenie naszej Oliwki zostanie spełnione przez parę dobrych duszków; Martynę i Marka :) Ale o tym następnym razem! 

Dobrej nocy, Kochani! 

Eins werd ich nie tun: AUFGEBEN! / I jednego nie wolno mi uczynić: PODDAĆ SIĘ!

Wiem, że czekacie na wieści, więc mimo mojego ogromnego zmęczenia, napiszę dziś krótko, ponieważ nie chcę Was, Kochani, trzymać w niepewności.

Alles gut! :) A właściwie powinnam napisać, że jest "okiej" ;-)

 

(Kinderklinik Tubingen)

Masa guza w rdzeniu jest stabilna. Utrzymują się jeszcze ciągle hormony w organizmie, które wydzielał guz (a właściwie nadnercza). Oliwka ma rownież podniesiony jeden z markerów nowotworowych (dokładnie NSE). To jest do obserwacji. za pól roku mamy zrobić badania i  przesłać wyniki mailem i od tego będzie zależało kiedy kolejna wizyta. Optymistyczną wersją jest sierpień 2015.

Oliwka była bardzo dzielna i zadowolona, że w końcu przyjechała do pana "piofesioja". Udało się nam nawet spotkać z profesorem Handgretingerem, który specjalnie dla Oliwki wyszedł z ważnego spotkania. Misia podarowała profesorowi "kjuche" ciacha i wtedy już zupełnie spełniona stwierdziła, że to już czas do domu. ;-)


Badanie MRT odbyło się w środę, o 9.45. Do tego czasu Oliwka nie mogła nić jeść, ani pić. Obawiałam się, jak sobie z tym poradzi, jednak od godziny 7.50 do 9.15 byłyśmy w szpitalnym przedszkolu. tam jest tyle fajnych zabawek, że czas zleciał bardzo szybko.

 

(jedziemy na badanie MRT) 

 

(już po - teraz odpoczynek)

Mimo, że byłam w ogromnych emocjach, uważam nasza wizytę za udaną. To ogromna zasługa osób, które pojechały ze mną, by mnie wspierać. Tym razem towarzyszyli nam, w naszych szpitalnych trudach, mój brat Mateusz i serdeczna koleżanka Adriana. Spisali się na medal! Dzięki ogromniaste!

 

(u wujka tak bezpiecznie) 

 

(przedszkole w szpitalu - właśnie powstaje niesamowita konstrukcja)

W środę koło 17 dostałyśmy wypis. W końcu ustalono bardzo dokładnie rozpoznanie oliwkowego guza: Differenzierendes Neuroblastom thorako - abdominal und intraspinal (Grad la nach Hughes, regressionsgrad 4, n-myc negativ) Mówiąc w skrócie Neuroblastoma zróżnicowana...reszty nie rozumiem, muszę udać się do tłumacza j. niemieckiego ;-)


Bardzo miłym akcentem naszej wizyty były odwiedziny wolontariuszy z fundacji kinderkrebs. W ostatnich dniach sierpnia został zorganizowany maraton rowerowy. Wolontariusze odwiedzali chore dzieciaki w szpitalach i domach tymczasowych. Właśnie podczas naszego popołudnia w Jose Carreras Haus, kiedy to odgrzewałam nasze polskie pierogi, jakiś facet władował się do naszego domu przez drzwi balkonowe wołając coś tam po niemiecku ;-) Myśle sobie: "ludzie, jakiś wariat!" Faktycznie, Thomas okazał się bardzo pozytywnym świrem! :) Wszystkie dzieciaki i ich rodzice zostali obdarowani bransoletkami z napisem, który widzicie w tytule. Piękne przesłanie, piękna inicjatywa. Oni wszyscy tam, w Tubingen, są po prostu niesamowici i mają cudowne podejście do dzieci!

 

No i jeszcze te cudowne widoki z ósmego pietra oddziału Kinderchirurgie: 

 

Przepraszam za chaotyczny wpis! Pozdrawiam Was bardzo, bardzo serdecznie i raz jeszcze składam ogromnie podziękowania za słowa wsparcia. Za to, że ciągle jesteście z nami i pomagacie nam swoim dobrym słowem i ogromną wiara w to, że któregoś dnia usłyszymy, że nie musimy już przyjeżdzać do Tybingi...no może tylko i wyłącznie, jako turyści ;-)  

Widzę po koncie na fb, że ciagle Was przybywa...jest to dla mnie coś pozytywnie niezrozumiałego ;-) Dziękuję...Drodzy moi, lecę sprzątać, prać, a potem na obiadek do mojej mamci, na najlepszą pomidorową! Całujemy! 

szczęśliwej drogi już czas...

Witajcie! :)

Dzisiaj, jak tylko wstałam, miałam ogromna potrzebę przyjść tutaj, do Was...

Oliwka od tygodnia zadaje mi pytanie: "czy to juś jutro jadę do piofesioja?", odpowiadam: "nie, Kochanie, jeszcze kilka dni"....i z tych kilku dni, zrobił się taki dzień, że mogę powiedzieć: "tak, jutro jedziemy..." Myliłby się jednak ten, kto by pomyślał, ze wszystko już spakowane i przyszykowane...nic nie jest gotowe do drogi...ja nie jestem gotowa...więc tym razem wszystko jest inaczej i wszystko jest gorsze...no, nie, kłamię...nie wszystko...niezmienny jest entuzjazm mojego dziecka...ta widzialna radość w oczach: "jadę do piofesoja!" - nie będę Wam tu krzyczeć Oliwkowego "hura" z racji, że Oli zamiast "r" wymawia "j"...;-)  Jej postawa bardzo mnie cieszy i bardzo mi pomaga...bo ja...ja w tym roku jestem zestresowana bardziej...człowiek tak szybko przyzwyczaja się do dobrego...zapomniałyśmy jak pachną szpitalne korytarze i sale, w niepamięć odchodzi odgłos pomp...odwykłyśmy od igieł...i od tego, jak niedobrze nie spać we własnym łóżku...ale cóż zrobić...trzeba jechać...musimy...i z każdym wyjazdem powracają myśli uporczywe, które w nocy spać nie dają...myśli, które przynoszą senne koszmary...Wszyscy mi mówią: "będzie dobrze!"...no, być musi...zaklinamy słowami rzeczywistość, a w sercu wciąż nadzieja i wiara, że potwór już nigdy nie wróci...chociaż zdaję sobie sprawę z tego, że do Tybingi jeździmy nie dlatego, że "piofesojowie" chcą zobaczyć Oliwkę, raz na jakiś czas, ponieważ tęsknią  ;-) Jakieś ryzyko wznowy istnieje, w szczególności przez ten rdzeń kręgowy, którego nie udało się do końca oczyścić...i na każdej wizycie powtarzają nam coś, co mnie przyprawia o duszności - "a malignant tumor"...no przecież wiem...wiem...więc, żeby zabić ten cały stres i zagłuszyć gorsze myśli, wczoraj, przez kilka godzin, robiłyśmy "kjuche ciacha". Napiekłyśmy dwa talerze...dzisiaj chyba kolejna produkcja ;-) 

 

Oliwia rośnie i bardzo się zmienia. Jeszcze rok temu była malutką, nieporadna Pchełką z łysą główką...a teraz! Patrzcie na nią! Te włosy - są boskie! Ale ile zmartwień w tym roku jej przysparzają: "moje piofesiojowie to mnie nie poźnają w tim joku, bo ja juś mam tyje włosiów, a w tamtim to nie miałam nić! nio, i jak to tejaś bendzie?"  Na szczęście całe, Misia dostała w prezencie od Pani Sylwii Rochowiak ( raz jeszcze Pani Sylwio składamy ogromne podziękowania) super przypinkę "w kśeńźnićkowym kojozie", którą na specjalne zamówienie wykonała Pani Alicja Sularz (dziękujemy i pozdrawiamy!)  

 

Z tą przypinką nie powinno być żadnych wątpliwości, kto przyjechał do kliniki na badania! ;-) 

Kochani, stres jest ogromny...ale jest nam łatwiej, kiedy jesteście z nami...za każdym razem, kiedy tam jedziemy, zabieramy Was w swoich myślach i sercach...to fajnie wiedzieć, że jest cała armia zaciskająca kciuki i posyłająca pozytywne słowa...łatwiej, kiedy ktoś tu czeka na wieści...na dobre wieści... 

Serdecznie Was pozdrawiamy...skrobnijcie do nas chociaż parę słów....

:)

Witajcie! 
Często dostaję zapytania odnośnie tego, jak się ma Oliwka i dlaczego nie piszę nic na blogu...Kochani, nie będę prowadzić już Oliwkowego bloga...nie mam na to czasu. Zaangażowałam się w projekt Karoliny♥ Moje poczynania możecie śledzić tutaj: http://walecznedzieciaczki.blogspot.com/p/mali-zonierze-w-walce-z-nbl.html Ponadto, zapraszam Was na bazarek dla Mai Gajda, gdzie możecie wylicytować fajne przedmioty i tym samym wspomóc Maję w jej walce o zdrowie. Niedługo ruszy kolejna akcja dla chorego dziecka. Będę miała zaszczyt poprowadzić wraz z Magdaleną Halcarz - kobietą o cudownym serduchu, bazarek dla Iwo http://iwoneuroblastoma.blogspot.com/. Wiele rzeczy dzieje się również poza tą wirtualną rzeczywistością, efekty jesienią - mam przynajmniej taka nadzieję 

Pamiętajcie o Wszystkich Walecznych Dzieciakach i w miarę możliwości, bardzo proszę, wspierajcie tych naszych Małych Wielkich Żołnierzy. Dzieci to największy z cudów, najwspanialszy ze wszystkich darów! Dzieci są naszą przyszłością, naszą nadzieją, sensem życia....naszym wszystkim!

Dzieci...dzieci są wyjątkowe...a zwłaszcza te chore...onkologiczne dzieciaki w każdej sekundzie swojego życia pragną być dziećmi...pragną normalnego dzieciństwa...mimo bólu, igieł wbijanych w ciało, mimo trucizny wtłaczanej w malutkie organizmy...mimo wymiotów, bólu głowy oraz nóg...pomimo strachu i przeogromnego, często nieludzkiego cierpienia...dzieci zawsze są dziećmi...wspaniałymi i niezwykle silnymi...mimo wyczerpania potrafią tak pięknie się uśmiechać...jakby chciały powiedzieć nam dorosłym - nie martwcie się...damy radę! Po kilkunastu godzinach podłączenia do pomp, które podają chemię, te słodkie urwisy wybiegają z sal, ich śmiech niesie się po szpitalnych korytarzach...niezwykłe...przecież są chore...mają raka...

Już zawsze pozostanie we mnie obraz pewnego grudniowego popołudnia...oddział onkologiczny...Szczecin...wszystkie dzieci zgromadziły się w świetlicy. Są szczęśliwe - odłączono je od kabelków - są wolne! Teraz mogą dokazywać! Łobuziaki zaczynają przemieszczać się wokół ogromnego drewnianego stołu. Nie każde dziecko jest w stanie utrzymać się na nóżkach...jedna dziewczynka, po resekcji guza mózgu, przemieszcza się na pupie, Oliwka, z guzem w rdzeniu, trzymając się stołu przesuwa nogi po podłodze...jednak zabawa jest tak dobra, że żadne dziecko nie zwraca na to uwagi - one wszystkie przecież biegają! ...Pomyślałam sobie wówczas, że może w szpitalu "inność" nie istnieje? Że one wszystkie według siebie samych są "zdrowe", "normalne"... Stałam i syciłam się widokiem tych roześmianych dzieciaków...tak ciężko chorych, pozbawionych włosów, wyrwanych ze swoich domów, z bezpiecznych rąk swoich rodziców...choroba zabiera dzieciom wiele...w zamian daje wszystko, co najgorsze...przypominając sobie jednak zabawę tych słodkich urwisów, dochodzę do wniosku, że nigdy, ale to nigdy, rak nie odbierze im tej ich dziecięcej niewinności, takiej zwykłej szczęśliwości, która jest w każdym dziecku, a którą my dorośli zatracamy w swoich codziennych czynnościach...uczmy się od dzieci!


Pozdrawiam! 

Żyj tak, aby Two­ja codzien­ność codzien­nością się nie nudziła...

Witajcie!

U nas zwyczajnie, codziennie...minuta goni za minutą przeradzając się w godziny, dzień płynie za kolejnym dniem...ot, nic takiego...nasza doba nie różni się zapewne od Waszej...nic nadzwyczajnego się nie dzieje...i to jest fajne! W sobotę Oliwia gościła na pikniku zorganizowanym przez Towarzystwo Przyjaciół Dzieci. Ah, co to był za fantastyczny dzień! Po ponad godzinnej jeździe, dotarłyśmy na miejsce w składzie: Miśka, mama i ciocia Ada :) Na miejscu czekała na nas Pani Iwonka - nasz opiekun i dobry duszek :)  

Atrakcji było moc! Zamki, trampoliny, kucyki, bańki i grochówa taka, że palce lizać!!! 

 

Największe jednak zaskoczenie przyszło wtedy, kiedy Pan Zenon Jurek - Prezes Zarządu Oddziału Okręgowego TPD w Koszalinie, przedstawił nas "szerszej publiczności' ;) Mówił tak pięknie o tym, że zawsze warto walczyć do samego końca, że nigdy nie można tracić wiary, w to, że się uda...Wiele osób miało łzy w oczach... 

 

To był dla mnie bardzo ważny dzień...zdałam sobie sprawę, że z pomocą Was Wszystkich dokonaliśmy czegoś niezwykłego...oczywiście, jeszcze nie możemy ogłosić zwycięstwa, ale mam nadzieję, że najcięższe chwile są już za nami...A ponadto, kiedy patrzyłam na te wszystkie roześmiane dzieciaki skaczące na trampolinach, biegające wesoło po dmuchanych zamkach...

to tak mi przyszło do głowy, że...

...dzieci powinny być szczęśliwe...i mokre od stóp do głów...tak, jak nasza syrenka ;-)

 

Każde dziecko kocha plażę i szum nadmorskich fal. Na piasku można robić orzełki, budować zamki albo robić babki wykrzykując przy tym: "babko, babko, udaj się, jak się nie udasz, to cię zjem!" Miśka wydziera się za każdym razem, żeby nie było żadnych wątpliwości, że babka ma być piękna...bo inaczej...;) 

Dzieci więc powinny biegać  brzegiem morza, tak, by fale mogły dotknąć ich stóp, mogłyby wtedy zbierać najpiękniejsze kamyki i muszelki...

 

Dzieci powinny być zdrowe...Nawet jeśli maja blizny świadczące o walce z potforem, to powinna być to walka już zakończona. Wszystkie potfory powinny zostać wyrzucone "na śmiecie", żeby nie dokuczać Wojownikom, na których czeka tyle atrakcji codziennego życia! 

 

Dzieci powinny mieć przyszłość, by móc doświadczyć tych wszystkich rzeczy...

  

Podarujesz ją im...? 

Amelka, Krystianek, Wiktor, Kuba, Natalia, Kacper, Dominik, Asia, Zuzia, Lenka, Malwinka, Madzia...

"Proszę byś przed snem spoj­rzał w niebo i po­myślał o mnie, że jes­tem, żyję i za­sypiam pod tym sa­mym niebem, co Ty..."

Hej, hej, hej! :)

U nas w miarę ok. Zwalczyłyśmy paskudnego wirusa, obeszło się bez antybiotyków - to zasługa naszej mądrej Pani doktor, którą bardzo sobie cenię ze względu na jej podejście do Oliwki. Infekcję zaleczyłyśmy syropami, sokami z malin i czarnej porzeczki, a także bardzo standardowo - miód, cytryna, majeranek. :) Martwiłam się, że tak szybko Oliwce się nie polepszy, ponieważ wysoka temperatura trzymała ją prawie dwie doby...no, ale dała rade, nasza Waleczna! :) Choroba spowodowała krótką przerwę w ćwiczeniach, ale już powróciłyśmy na "bebabitację" - jak to mówi Oliwka i teraz każdego dnia Miśka trenuje. Oczywiście, z różnym skutkiem, raz jest lepiej, dobry humor i ciężka praca, a raz gorsze dni, płacz na sali i ogólny bunt. Jednak,  Pani Renaty nie zrażają  wcale humorki Oliwii i po prostu "nie ma - zmiłuj" - solidny trening to podstawa powrotu do pełnej sprawności! A ćwiczenia są różne, żeby nam się pacjentka nie znudziła za szybko - wiadomo, jak to jest z dziećmi, zwłaszcza takimi ruchliwymi, jak Oliwia! ;) Hitem są ćwiczenia na piłce, które Oli wykonuje bardzo dokładnie i z ogromnym zaangażowaniem. 

W czasie ostatniego treningu towarzyszyła Oliwce maskotka - małpka z Klubu Uczelnianego AZS Politechnika Koszalińska, którą to podarowali kibice klubu! Pozdrawiamy Was serdecznie raz jeszcze dziękując za sprawienie ogromnej radości naszej córeczce! 

 

Zostając w temacie sprawiania radości i niespodzianek, muszę napisać o ogromnej paczce, która przywędrowała do nas ze Słupska. Ostatnio na facebook'u pisałam o tym, że Oliwka niesamowicie nas zaskoczyła swoją postawą, która tyczyła się przekazania maskotek na rzecz dzieci z hospicjum. Miśka stwierdziła, że ma dużo zabawek i mogłaby nimi obdarować inne dzieci, aby sprawić im radość. Akcja nazywała się "Uwolnij Miśka" ;) Oliwka bardzo dosłownie potraktowała hasło akcji i uwolniła z pokoju niemalże wszystkie swoje pluszaki:) O akcji dowiedziała się Pani Mirosława Skalna - nauczycielka ze Szkoły Podstawowej numer 5 w Słupsku. Skontaktowała się ze mną deklarując chęć przekazania zabawek na rzecz chorych dzieci. Zaproponowałam, że może paczkę przesłać do mnie, a ja podejmuje się dostarczyć ją tam, gdzie trzeba. Pudło przyszło ogromne! Znalazło się w nim miejsce na pluszaki, książeczki i inne zabawki dla potrzebujących dzieci. Te wszystkie rzeczy podarowali uczniowie szkoły - cudowne dzieciaki! Mało tego, Pani Mirka przekazała na aukcje charytatywne przepiękne, własnoręcznie zdobione, wazoniki, obrazki, szkatułki i inne cudeńka. Serce się raduje, kiedy spotyka się takie wspaniałe osoby. Rzeczy można wylicytować na bazarku dla Mikołaja - chłopca chorego na zespół Battena, a już niedługo niektóre przedmioty trafią na bazarek dla Nikoli Kubiak chorej na neuroblastoma IV st.  

W tej ogromnej paczce siedział też sobie Miś, a właściwie duży Misiek. Do ręki przyczepiony miał liścik. Autorem listu jest pewien chłopiec - Olek Mazurkiewicz. Oluś napisał, że cały czas trzyma kciuki za Oliwkę, a ten Miś to prezent dla niej, aby była radosna...Olek, jesteś fantastyczny! Sprawiłeś Oliwce taką frajdę, że nie masz pojęcia. Oliśka skakała, piszczała, aż w końcu zmęczona zasnęła ze swoim nowym, ogromnym przyjacielem! Dziękuję Ci z całego serca! Mam nadzieję, że się nie pogniewasz, bo ten mniejszy Miś znalazł nowy domek u innego chorego dziecka - tak zadecydowała Oliwka. 

Bardzo serdecznie dziękuję Pani Mirosławie - inicjatorce akcji, za szerzenie wśród uczniów tak szlachetnej postawy, że trzeba i że warto pomagać tym, którzy tej pomocy potrzebują, że nie można odwracać głowy i udawać, że świat jest tylko i wyłącznie piękny, a wszyscy są szczęśliwi. Dzieci trzeba uczulać na krzywdę, cierpienie, chorobę i biedę. Pani Mirko - wspaniałych ma Pani uczniów i Rodziców tych dzieci. Jesteście szalenie wrażliwi - bardzo, bardzo dziękuję i będę powtarzać to w kółko...Kochamy Was! 

 

 

Ostatnio był Dzień Matki...zastanawiałam się, co to dla mnie znaczy "być mamą"...Zdałam sobie sprawę, że dla mnie to jest wszystko...moje dziecko to cały mój świat...moja radość, duma i sens życia...nigdy wcześniej nie pomyślałabym, że moje macierzyństwo będzie trudne...że życie przyniesie egzamin, do którego nie można się przygotować...myślę, że wiele nie zaryzykuję pisząc, że macierzyństwo każdej z nas to radość, troska, miłość, ale też łzy, strach, bezradność...Czy wiesz jednak, że są mamy, dla których te trzy ostatnie uczucia każdego dnia przeważają nad radością? 

Masz dzieci? Zapewne są najpiękniejsze na świecie! Mają proste blond włosy albo kaskadę orzechowych loków, rumiane policzki, a w oczach migoczą radosne iskierki...a czy umiesz wyobrazić sobie swoje dzieci bez włosów? Z zapadniętymi policzkami...bez blasku w oczach? Czy potrafisz wyobrazić sobie swój strach...największy ze strachów, najstraszniejszy z lęków...? Czy jesteś w stanie sobie wyobrazić, jak to jest bać się o życie własnego dziecka? Czy znasz uczucie, kiedy czas najlepiej odmierzać łyżeczkami, by za szybko nie uciekał, bo może tam w przyszłości...nie ma już Twojego dziecka? Co czujesz myśląc o tym? Czy nie jest to najokropniejsza myśl? A gdybyś musiała się z nią zmierzyć?....Co byś wtedy zrobiła?Zmierzam do tego, że są wśród nas Mamy Wojowniczki, które nie muszą sobie tego wyobrażać...one to czują...to jest prawdziwe...to ich codzienność...rak zastukał do ich drzwi i upomniał się o bezbronne dzieci...wyrwał je z ich objęć, wtłoczył w sterylne sale, gdzie czas odmierza szpitalna pompa...gdzie tykania zegara lepiej nie słuchać...bo nie jest to melodia niosąca ukojenie...Trzech chłopców...trzy ogromne tragedie ich rodzin...trzy razy rak...ogromna niepewność, niedowierzanie, ból, łzy...czasu coraz mniej...mówią, że ludzkie życie jest...no właśnie...jakie...bezcenne? Już w to nie wierzę, bo za każdym razem, za ogromnym dramatem stoi ogromna kwota...życie wystawia rachunek...chcesz żyć - musisz zapłacić...czy gdybyś wiedziała, że niewyobrażalnie wielka suma pieniędzy (600 tysięcy) może uratować życie Twojego dziecka, podjęłabyś wyzwanie? Czy chciałabyś, aby inni, czasem zupełnie obcy ludzie, podarowali mu szansę na życie, a Tobie szansę na to, byś mogła patrzeć, jak dorasta, jak się zmienia, jak staje się coraz bardziej samodzielny...czy chciałabyś...? Ja zawsze, bez zastanowienia, odpowiem tak...ponieważ doświadczyłam tego...ponieważ to dzięki Tobie było możliwe, aby moja córeczka - moja największa miłość, moja radość, mój sens zycia...moje wszystko....by moje wszystko pozostało ze mną...każdego dnia patrzę, jak dorasta, jak się zmienia...umie już tyle rzeczy, ale każdy dzień prznosi nowe umiejętności..każdy jest okazją, by powiedzieć, jak bardzo ją kocham...każda chwila jest wdzięcznością za to, że ją mam....Czy wiesz o tym, że jest nas tutaj ciągle 400 tysięcy! I dzisiaj potrzebuję właśnie Ciebie! I Twoich 3 złotych dla trzech wspaniałych chłopców: dla Wiktorka, Kacperka i Krystianka, którzy muszą walczyć z bardzo groźnym przeciwnikiem - juz go znasz, to podstępna neuroblastoma! Każdy z nich potrzebuje setek tysięcy na terapię. Wiem, proszę Cię o cud, ale wiem też, że z Tobą się uda, bo już pokazałeś, że nie ma dla Ciebie rzeczy niemożliwych! Historia mojej córeczki jest tym cudem! Proszę Cię, abyś nie zamykał komputera po przeczytaniu tego postu...zanim wrócisz do swoich zajęć...zanim pójdziesz ukochać swoje dziecko, zanim pomyślisz sobie, że jesteś najszczęsliwszym człowiekiem pod słońcem...otwórz stronę swojego banku...przelej dla każdego z tych chłopców po 1 złotówce...jeśli każdy z nas to zrobi, Wiktorek, Kacperek I Krystianek zgromadzą po 400 tysięcy...Jeśli jednak inni rodzice, którzy prowadzą blogi, zaapelują o pomoc...to wierzę, że się nam uda...dajmy z siebie, to, co mamy najlepsze... 

  

Dziękuję...