O wszystkim i o niczym...

Kochani...
bardzo dlugo nie moglam sie zebrac, aby napisac, co u nas..

Oliwka ma sie dosc dobrze, jesli mozna tak to okreslic, mowiac o dziecku, ktore ma rozciety caly brzuch i plecy...a jeszcze tych ciec dojdzie...Wyjeto juz Oliwce dren i cewnik - hurra! :)))
Oliwka oddycha juz samodzielnie, bez wspomagania, saturacja na poziomie 97 - 98, wiec jest calkiem niezle. :)
Mielismy male problemy z malym brzuszkiem. Jelita jeszcze wczoraj nie bardzo chcialy pracowac, brzusio troche urosl i od razu zaczely ja ciagnac szwy. Bardzo plakala, mowiac, ze to przez potwora, ktorego pan doktor zabral. Zaraz jednak dodawala, ze 'Olisia zdrowa pojdzie do kaczuszek dawac chjebek'.
Kiedy tak placze, zaraz najgorsze mysli mam w glowie i  ten jej placz jest ostatnio dla mnie czyms, czego nie moge juz udzwignac....czuje sie tak, jakbym byla u kresu swojej wytrzymalosci...mowie sobie, ze jeszcze tylko troche, ze musze sie trzymac...i tak sobie wyznaczam czas...oby do weekedu...do wtorku...do czwartku...jeszcze wyniki...jeszcze to...jeszcze tamto...rozumiecie...i ciagle nie ma tego dnia, tego, w ktorym bede mogla odetchnac, spakowac nasze walizki, wsiasc do auta...zamknac oczy i po prostu odpoczac w czasie dlugiej podrozy do domu...

Dom...dom byl dla nas przez ostatnie miesiace miejscem, ktore dawalo wytchnienie od szpitalnej rzeczywistosci, w ktorym to zegar, a nie pompy, odmierzal czas...jednakze, wielka spakowana walizka wolala do nas z kata pokoju 'jestescie tu tylko na chwile, niedlugo przyjdzie dzien, gdy trzeba bedzie pojechac, opuscic to bezpieczne miejsce...' Bylam pelna napiecia, patrzac na spakowane rzeczy, myslac ciagle o tym, czy wszystko wzielam, o tym, jak Oliwka zniesie kolejna chemie, czy bedziemy mogly wrocic do domu...a jesli tak, to na jak dlugo...

I przyjdzie ten dzien, gdy wrocimy...juz na dobre...i niczego bardziej na swiecie nie pragne...to bedzie oznaczac, ze nasza dziewczynka jest juz zdrowa...i dziwnie to moze zabrzmi...ale boje sie tego powrotu...czy bede umiala normalnie funkcjonowac...czy znajde wytchnienie od tych wszystkich mysli...'a co jesli...'  chyba juz do konca mojego zycia, jakas czastka mnie zostanie w chorobie mojego dziecka...nie da sie tak po prostu zamknac tych drzwi...

A za drzwiami tymi jest rzeczywistosc szpitalna...onkologiczna...nowotworowa...rakowa...I dzieci bez wloskow...i ich rodzice o sumtnych i zatroskanych twarzach...sa porty i pompy...igly i strzykawki...w zielonych i srebrnych workach jest chemia...strach, ktory przychodzi noca...sa dzieci, ktore wracaj do domu, szczescie maluje sie na twarzach rodzicow, sa zyczenia - obyscie nigdy nie musieli tu wracac...sa dzieci, ktorych juz nie ma, ktore Bog zabral do siebie...sa osieroceni rodzice, ktorzy odmierzaja swoj ziemski czas...jest bol, korego nikt nie zabierze i rozpacz, ktorej nie mozna udzwignac...jest nadzieja, wiara i milosc...

Milosc - to odpowiedz na wszystko... 



Nie kazdy wie, ze nasza szpitalna podroz zaczela sie w Koszalinie, na oddziale zakaznym. Jestesmy wdzieczni tamtejszym lekarzom, a zwlaszcza pani ordynator Krokosz, za to, ze w trybie pilnym odeslala nas do Szczecina, nie wiedzac po prostu, co jest naszemu dziecku...pamietam jej slowa 'tam Wam pomoga' I nie wziela od nas pieniedzy za pobyt(chodi o oplaty za lozko dla rodzica), mowiac, ze 'w Szczecinie bardziej nam sie przydadza' Dziekujemy!!!! I tak trafilismy na Arkonska, na obserwacyjno -zakazny...wystroj a'la pozny gierek bylby luksusem...tam takich nie bylo...ale byl cudowny zespol lekarzy i pielegniarek...Bardzo milo wspominamy pobyt tam...o ile mozna tak powiedziec... wystroj nie jest najwazniejszy, w tym wszystkim chodzi  o ludzi...o ludzkie podejscie...zrozumienie...odrobine empatii...a pozniej byla onkologia na unii lubelskiej...nasz strach, proba przejscia przez kolejne dni...pielegniarki, ktore probowaly wniesc troche slonca w ta szara rzeczywistosc...cudowni rodzice...cudowne dzieciaki...