Desiderata...

"Człowieku wśród zgiełku i pośpiechu spokojnie idź
Pamiętaj jaki pokój może w ciszy być
Tak dalece jak możliwe siebie się nie wyrzekaj,
Dobre stosunki z innymi ludźmi miej
Swoją prawdę głoś swoją prawdę szerz jasno i spokojnie
Słuchaj też bo każdy ma swoją historię
Nawet głupiec ignorant ma swoją opowieść
Powiedz czy porównujesz się z innymi
Jeśli tak wtedy możesz stać się zgorzkniały albo próżny
Bo każdy różny
Zawsze będą lepsi i gorsi od ciebie
Nikt taki sam
Ciesz się że masz plan i ciesz się osiągnięciem 

Bądź sobą
Nie próbuj zwłaszcza uczuć ukrócić odrzucić własnej miłości
Bo w obliczu całej tej oschłości jest ona wieczna jak trawa
(...)
Nie wątp że wszechświat jest taki jaki być powinien
Więc bądź w pokoju z Bogiem
Cokolwiek myślisz o Jego istnieniu
Czymkolwiek się zajmujesz
Jakiekolwiek pragnienia Cię duszą
W ulicznym zgiełku i zamęcie trzymaj pokój ze swą duszą
Niech tak będzie
Z całym swym zakłamaniem znojem i marzeń rozwianiem
Jeszcze ten świat wygląda pięknie
Bądź uważny staraj się być szczęśliwy"

Postanowiłam, że zacznę ten wpis od słów Desideraty i niech ona będzie punktem wyjścia dla moich rozważań. Kochani, to, czym pragnę się z Wami podzielić, zrodziło się pod wpływem komentarzy do ostatniego wpisu. To będzie ostatni mój refleksyjny post, ponieważ więcej już nie udźwignę...Panie Karolu, jeśli zamiarem Pana było sprawic mi przykrość, to brawo, może być Pan z siebie bardzo dumny i mam nadzieję, że tak właśnie teraz  się Pan czuje - udało się Panu! 

Moi drodzy, ten blog powstał, ażeby pokazać z czym muszą zmierzyć się rodzice chorego dziecka. Obnażyliśmy siebie, swoje emocje, myśli i każdy nasz dzień w walce o lepsze jutro. Nie bałam się mówić o swoich lękach, o bezradności, o strachu przed utratą mojej kochanej córeczki...Przyznałam się do swoich wad...do tego, że czasem kłócę się z Bogiem, że odchodzę od Niego, by móc powrócić...Pamiętam, że po poście na temat mojej słabej wiary, pojawiły się głosy żądające usunięcia wpisu, niektóre organizacje religijne wycofały się z pomocy...Dlaczego to tak jest, że w naszym życiu nie ma miejsca dla kogoś, kto przyznaje się do swoich wad? Dlaczego to tak jest, że Ci, którzy powinni dać świadectwo miłości, odwracają się plecami? Przecież wobec Boga wszyscy jesteśmy równi...moje imię również wypisane jest na Jego dłoni...Każdy z nas ma chwile zwątpienia i chwile słabości...nie oceniajmy tych, którzy maja odwagę, by o tym mówić...Próbowano narzucić mi w pewien sposób, co powinno sie znaleźć na tym blogu, o czym mogę pisać, a o czym nie. To jest moje miejsce, to pozytywna przestrzeń dla tych Wszystkich, którzy są z nami w tej walce. To do Ciebie te słowa, do tego, który wspiera dobrą myślą, pozytywnym komentarzem...kiedy piszesz "brawo Asiu, jestem z Tobą", dostaję skrzydeł, dodajesz mi energii do działania i niebywałej siły, której ostatnio bardzo mi brakuje...i chociaż wcale Cię nie znam, czuję Twoją dłoń na mym ramieniu, Twoja miłość otacza mnie niczym ręce matki i wtedy wiem, że wszystko musi się udać! Dziękuję, że mnie nie oceniasz, że przyjmujesz mnie taką, jaką jestem, że akceptujesz wszystkie moje słabości...dziękuję...

Chciałabym, żeby w tym moim "świecie" nie istniały gorzkie słowa, żeby nikt nikogo nie oceniał i nie obrażał. Każdy ma prawo wyrazić swoje myśli nie ograniczając wolności drugiego człowieka…

Po wczorajszym komentarzu "pana Karola", dostałam sms’a z pytaniem: "i po co Ci to było. Tyle już wycierpiałaś, wylałaś może łez, a teraz ktoś, nie wiadomo nawet kto, będzie Ci mówił, jaka masz być, co masz robic i jak postepować. Po co sie obnażasz i wystawiasz na krytykę?" 

Kochani, uważam, że o swoich emocjach warto mówić...a wstydzimy sie tego tak samo, jak korzystania z pomocy psychologa czy psychiatry. Chciałabym, żeby inni rodzice, którzy może kiedys trafią na mój blog,  zrozumieli, że wszystkie emocje, które im towarzyszą, są zrozumiałe, potrzebne i nie należy udawać, że jest inaczej. ..

Tym, którzy nas krytykują, chciałabym powiedzieć….Kochani, nie sądźcie, żebyście sami nie byli sądzeni. Nie jesteście w naszej sytuacji, nie wiecie, co przeszliśmy. Nie mówcie nam, że mamy być tacy, tacy i tacy i robić tak, tak i tak…nikt nie zna samego siebie do końca…sprawdzamy się w ekstremalnych sytuacjach... 

Ja wiem, że w tłumie ludzi, którzy nas kochają, zawsze znajdzie się ktoś, kto rzuci kamieniem…