Kolejna chemia

Dzisiaj Oliwia rozpoczęła kolejną chemię. Dzwoniłam do mojej mamy, która jest teraz z niunią w szpitalu i mówiła, że Malutka nie chce nic jeść. Jest jej niedobrze, po śniadanku zwymiotowała. Chemia już na nią działa. Oli dużo płacze, nie chce czytać książeczek, ani wyklejać naklejek. Mama mówi, że Olinka leży i nie ma na nic ochoty. Jest mi tak przykro, że nie mogę być przy niej. Serce mi pęka, że moja kochana córeczka tak cierpi. Chciałabym, żeby była teraz z nami w domu, żeby jak inne dzieci, mogła bawić się w swoim pokoju...Jestem coraz mniej odporna na to wszystko. Jeszcze na początku tłumaczyłam sobie, że to dla jej dobra, dla jej zdrowia...a dzisiaj czuję ogromną złość, dzisiaj się buntuję...dlaczego ona zachorowała? Dlaczego nasza wyśniona, upragniona córeczka ma raka...moja dziecko ma raka...jak to strasznie brzmi...Dzisiaj znowu rozsypuję się na tysiące kawałeczków i nie mogę się pozbierać...piszę czarne scenariusze...wystraszyłam się tej ciszy w domu...brakuje mi śmiechu Oliwki, tupotu jej małych nóżek, tego figlarnego spojrzenia, kiedy ma ochotę coś zbroić...chciałabym, żeby już była zdrowa, żeby wszystko, co złe, było za nami...Śnieg za oknem, święta niedługo, a dla mnie nic by mogło nie istnieć...jest mi wszystko jedno, jaki jest dzień, czy jest zimno, czy ciepło, co zjem na śniadanie, obiad czy kolację...mogłabym równie dobrze, nie jeść nic i też by było ok...liczy się tylko Oliwia...to dla niej się budzę, dla niej się uśmiecham, dzięki niej znajduję siłę, by wstać z łózka, by się ubrać, ogarnąć...choć wszystko mi jedno, jak wyglądam, w co się ubiorę...straciłam połowę włosów ze stresu, musiałam je obciąć na krótko, z długości "do łokcia", zrobiła się długość "do brody"...kiedyś bym histeryzowała, moje długie czarne włosy, moja chluba, a dzisiaj nie ma to znaczenia...przecież moje dziecko ma raka, co to za różnica, czy będę walczyć o nią w długich czy krótkich włosach, ładnie czy brzydko ubrana, bez makijażu czy umalowana, blada, z podkrążonymi oczyma, czy piękna i wypoczęta...dzisiaj...dzisiaj nie ma to żadnego znaczenia...przecież jestem na polu walki...muszę walczyć, bo walczy moja żołnierka...

To dla mojej córeczki i wszystkich innych dzielnych wojowników...dla małych bohaterów...

The Littlest Soldiers

The medals on our chest

Are porrtacaths for meds

Helmets won’t stay on

Cause no hair is on our hads

Our weapons for destruction

We Take every Day

We fight the battle within us

While we struggle to play. 

We fight with honor and courage

No Marine could do us well 

WE ARE ONLY LITTLE CHILDREN

LIVIN IN THIS HELL

So bring on the medals

The Purple Hearts of Wars

The Gold Cross, The Silver Star

To place upon our scars. 

For We are THE CHILDREN of CANCER

NO ONE HAS FOUGHT SO HARD!

But every Day we struggle on

OUR LIFE IS OUR REWARD!  

by Cheryl Jagannathan

mom to a leukemia survivor