tylko prawdziwa miłość przetrwa wszystkie złe i dobre chwile...

Kto mnie zna, ten wie, że z natury  dość dużo mówię...w szpitalu, nie mam do kogo się wygadać, więc stąd tak dużo postów...jeśli Was zamęczam - wybaczcie;) Pisanie stało się dla mnie formą terapii, jest swoistym katharsis...Kiedyś był to sport, teraz ciężko o regularne treningi...W sumie chętnie bym pobiegała po szpitalnym korytarzu, zrobiła kilka pompek, brzuszków i takie tam inne, ale personel mógłby uznać mnie za wariatkę;))) Tęsknię za swoją pracą, za dawnym życiem, za tym szczęściem dnia codziennego, spokojem i nawet za tą cała monotonią oraz zwykłością...Tak, z dzisiejszej perspektywy, zwyczajne życie jest luksusem...
Kiedy poznałam swojego męża, kiedy przyjaźniliśmy się przez kilkanaście(!) lat, nigdy bym nie pomyślała, że życie napisze dla nas taki scenariusz. To znaczy, nigdy bym nie uwierzyła, jakby mi ktoś powiedział, że się w sobie zakochamy;) Przecież nawet nie był w moim typie! ;) Ha, ale wszystko gdzieś tam jest zapisane... Potem były studia w Toruniu i ta magia tego miasta, tak chyba na nas podziałała, że postanowiliśmy być razem...9 sierpnia 2008 roku wzięliśmy ślub...chciałabym napisać: "i żyli długo i szczęśliwie", ale jak wiecie, życie nam nie szczędzi dramatycznych chwil...Zaczęło się od mojej zagrożonej ciąży. Walczyliśmy o każdy dzień dla naszego maleństwa. Długie dni i godziny przeleżałam gapiąc się w sufit...Rycząc zastanawiałam się, co jest ze mną nie tak, że nawet własnego dziecka nie potrafię donosić do bezpiecznego dla niego czasu...Myślałam, że to najtrudniejszy moment w naszym życiu...myliłam się...Kiedy Oliwia miała 4 miesiące, 3 lipca 2011 roku, jej dziadek, a mój ukochany tata, uległ bardzo poważnemu wypadkowi motocyklowemu. Był w bardzo ciężkim stanie, długo o niego walczyliśmy, dużo przeszliśmy, do dzisiaj jest niepełnosprawny...a potem był wrzesień 2012 roku i zrozumiałam, że pomyliłam się drugi raz...!8 września zapadła diagnoza, która brzmiała jak wyrok...runął nasz świat...jedyne, co zapamiętałam z tego dnia, to słowa mojego męża: "ja się nie zgadzam!" Wtedy też, pierwszy raz, widziałam jak płacze...a ja...ja byłam jak robot, zupełnie bez uczuć, jakaś ogłupiała...nie płakałam...myślałam, że my tu tylko na chwilę, że Oliwka dostanie lekką chemię, guz się zmniejszy, wytną i do domu...Po dwóch tygodniach przyjechała moja mama...i dopiero wtedy we mnie coś pękło...uciekłam do szpitalnego hotelu...dopadła mnie taka histeria, taki płacz...wyłam z bezsilności krzycząc "Boże, dlaczego nam to robisz"...nie mogłam się uspokoić...chciałam umrzeć...naprawdę chciałam umrzeć...ale potem pomyślałam sobie o moim największym cudzie, o moim upragnionym szczęściu, mojej największej miłości...przecież ten mały człowieczek, ta malutka dziewczynka potrzebuje mnie najbardziej na świecie, jestem najważniejszą osobą w jej życiu, razem zasypiamy i razem się budzimy...w ciągu dnia otula moją szyję swoimi małymi rączkami, mokre usteczka składają buziaka na moim policzku i po chwili słyszę: "mami, kocham" Więc jakbym mogła umrzeć...jak mogłabym bez niej być...Jezu, nawet teraz, gdy o tym pomyślę, to ryczę, łzy ciekną mi po policzkach...Córeczko, będziemy z tatusiem walczyć o Ciebie!!! Zrobimy wszystko, żebyś była zdrowa! Taki jest nasz obowiązek, bo jesteś całym naszym życiem, a my nie możemy go stracić...
I tak zaczęła się nasza walka. Pisząc "nasza" mam na myśli moja i mojego męża i całej naszej rodziny, która bardzo się zjednoczyła, która otoczyła nas opieką, wsparciem, miłością...a za nią przyszli nasi przyjaciele, ci z lat szkoły podstawowej, liceum, z czasów studenckich, a potem włączyli się przyjaciele naszych przyjaciół, nasi koledzy i koleżanki, ich znajomi, nasi znajomi i wszyscy nieznajomi, o których nie mieliśmy pojęcia, a których poznajemy właśnie teraz...Wszyscy jesteście naszymi Aniołami, naszymi sprzymierzeńcami w tej trudnej walce, naszą siłą napędową...
Chciałabym na koniec napisać o jeszcze jednej rzeczy...Pamiętam, jak w dniu naszego ślubu, mój teść, powiedział: "Pamiętajcie, że tylko prawdziwa miłość przetrwa wszystkie złe i dobre chwile..." Ilekroć działo się źle w naszym życiu, przywoływałam właśnie te słowa...Dzisiaj jest bardzo źle, ale wiem, że przetrwamy...we troje...