dzisiaj ryczę...

Oliwka śpi, a ja czekam na Adriana. Przyjedzie później, ponieważ akumulator padł i samochód nie chciał odpalić;/ Mam dzisiaj fatalny humor. Znowu trafiłam na strony dzieciaczków, które przegrały z neuroblastomą. Ta choroba jest paskudna! Niektóre maluchy nie dotrwały do końca leczenia, bo okazywało się, że zaraz przed radioterapią, po przeszczepie szpiku, następował bardzo agresywny nawrót choroby i dziecko w ciągu miesiąca umierało...Boże, jak ja się zryczałam...Nie wiem, chyba uwielbiam się tak samobiczować, po co ja to robię...jak sobie pomyslę, że mojej Oliwce mogłoby się coś stać...przecież po śmierci ukochanego dziecka nie ma już życia...nikt mi nie powie, że jeszcze można być szczęśliwym...gdyby miało się nawet dziesięcioro później, to zawsze, gdzieś tam, człowiek będzie myślał, że miał jeszcze jedno, że ono gdzieś tam jest...to się nie da tak żyć, z tymi myślami. Pamiętam, że dotarłam na blog mamy, której córeczka przegrała z NB. Pięc lat po jej odejściu, ta kobieta biegła na cmentarz, żeby np. szybko uprzątnąć śnieg z nagrobka, żeby jej córeczce nie było zimno. Gdy zbliżał się rok szkolny, wchodziła do sklepów i myslała o tym, jaki piórnik kupiłaby swojej córeczce, gdyby ta teraz żyła, wybierała prezenty na święta. Pomyslicie - powinna się leczyć. Zgadzam się, ale czy z tym...czy z odejściem dziecka można się uporać, pogodzić się? NIGDY! Dlatego uważam, że życie się kończy, że staje się udręką. Ja wiem jedno i jestem tego cholernie pewna...jeśli moje dziecko zostanie pokonane przez chorobę, to odejdę razem z nią...nie chcę się męczyć, biegać po psychoterapeutach i próbować postawić się na nogi, nie chcę żyć, chodzić po ulicach i patrzeć na małe dziewczynki i myśleć -"tak teraz mogłaby wyglądać moja córeczka". Nie chcę być matką, która nie ma dziecka...