Bezsenne noce...

To był ciężki dzień...Oliwia znowu miała gorączkę- ponad 38 stopni. Dostała antybiotyk,  leki na obniżenie temperatury i dopiero później płytki. Po podaniu "sioku pomarańczowego" wstąpiło w nią nowe życie! Poprosiła mnie o swój domek-konewkę (tak zwana  "konewa")- prezent od cioci Asi Beszczyńskiej (dzięki raz jeszcze!) i przez dwie godziny "podlewała" kwiatki, układała pszczółkę Maję do snu, napełniała konewkę wodą i takie tam inne;))) Teraz smacznie chrapie - dosłownie;) Poleżałam z nią pół godzinki. Myślałam, że usnę, ale jakoś w szpitalu sen nie przychodzi. Co się położę, senność moja się kończy, po chwili słyszę kołatanie serca, bije tak głośno, że rozsadza mi głowę...więc tak leżę i gapię się w sufit...najgorzej jak przysnę na godzinkę, bądź dwie - śnią mi się wtedy tak potworne rzeczy, że wolę już nie spać i słuchać bicia własnego serca i tych wszystkich myśli, które wtedy przychodzą do głowy. A dzisiaj czeka mnie bezsenna noc - to było do przewidzenia. Adrenalina jaką odczuwam, kiedy pomyslę o jutrze, sprawia, że mogłabym cały oddział wyszorować dziecięcą szczoteczką do zębów! Chociaż...podzielę się z Wami czymś... W nocy z piątku na sobotę nie mogłam zasnąć...słuchałam jak zwykle bicia własnego serca, gdzieś w oddali zegar odmierzał czas. Pomyślałam sobie o mojej babci Teresie, która jest już tam, po tej drugiej stronie. Zawsze czułam, że babcia darzy mnie ogromną miłością, między nami była jakaś "magiczna" więź. Nawet, kiedy odeszła, nagle i niespodziewanie, a ja jeszcze o tym nie wiedziała, przyszła się ze mną pożegnać. Tylko raz w życiu doświadczyłam, czegoś tak niezwykłego i w sumie niewytłumaczalnego...ale nie o tym. W myslach przywołałam moją Tesię i poprosiłam ją, żeby w śnie dała mi jakiś znak, odnośnie wyników badania i tego jak to bedzie. Miałam tak piękny sen, że mogłabym się już nie budzić! Otóż śniłam, że biegnę po plaży, nagusieńka, jak mnie Pan Bóg stworzył. Jest zupełna pustka i cisza. Ciepły piasek grzeje moje stopy, wiatr delikatnie muska moje ciało, morze - skąpane w różowym słońcu, wygląda jak wata cukrowa. Czuję błogostan, jestem szczęśliwa, niewiarygodnie wolna...Obudziłam się w przekonaniu, że wszystko będzie dobrze. Wiem, jestem wariatką...ale komu mam ufać, jak nie sobie...swojej intuicji - ta jeszcze nigdy mnie nie zawiodła...chociaż, moja wiara i nadzieja jest wbrew wszystkiemu, ale takie właśnie już matki są;) Obiecałam sobie, że cokolwiek jutro usłyszę, nie będę płakać...Dobranoc wszystkim!