Niechaj będzie wiosna! ;-)

Witajcie, 

przepraszam, że tak długo nie pisałam, ale ostatnio próbuję się wyciszyć i skoncentrować na zwyczajnym życiu. Wcześniej, kiedy Oliwka zasypiała w ciągu dnia, biegłam do komputera, by skrobnąć chociaż parę słow. Dzisiaj staram się zająć codziennymi czynnościami. Gotuję więc obiady, sprzątam, piorę i prasuję. Wróciłam też do czytania książek. To jest wtedy chwila maksymalnego relaksu...Parzę dobrą kawę...uwielbiam, kiedy jej aromat ogarnia całe mieszkanie. Siadam wtedy na kanapie, nakrywam się kocem i przenoszę się w świat "książkowy". ;-) Jest mi to szalenie potrzebne...Dzięki terapii zrozumiałam, że muszę nauczyć się, na nowo, swojego "starego" życia. Nie jest to łatwe, zważywszy na bagaż doświadczeń. Nie wymarzę swoich przeżyć, a tym samym strachu i niewytłumaczalnego lęku przed nieznanym, ale mogę postarać się oswoić z tym, co przeżyłam i  z tym, co czuję teraz -  w tym życiu po chorobie. Zdałąm sobie sprawę, że kiedy wróciłyśmy z Tubingen, nie umiałam wejść w nową rolę i przyjąć do wiadomości, że moje dziecko jest zdrowe i ma żyć i rozwijać się, jak wszystkie inne dzieci. Wróciłam i uciekłam w świat wirtualny - świat cierpienia dzieci i strachu rodziców. Każdego dnia wchodziłam na blogi rodziców chorych dzieciaczków. Tłumaczyłam sobie, że tylko tacy ludzie wiedzą, co czuję...tylko oni byli mi bliscy, bo przeszli to samo, co ja. Unikałam spotkań ze znajomymi, zwłaszcza z tymi, którzy mają dzieci. Wstyd się przyznać, ale miałam jakiś żal, że ich dzieci są zdrowe, a moje nie. Ciągle zadawałam sobie pytanie "dlaczego mnie to spotkało?", "jak mam teraz dalej żyć?" Każdego dnia narastała we mnie złość do świata, do ludzi, że akurat "to" przytrafiło się mojej córeczce...A z drugiej strony, miałam ogromne poczucie winy...zakodowałam sobie, że przeze mnie się rozchorowała...Dzisiaj, po raz pierwszy, usłyszałam to, na co czekałam tak długo...Pragnęłam to usłyszeć....potrzebowałam tego...że to nie moja wina, że to się po prostu zdarza i już...Banalne? Strasznie banalne...ale dzisiaj dopiero przyjęłam to do wiadomości...próbuję pozbyć się poczucia winy, zalu do innych ludzi, nieuzasadnionych pretensji do całego świata...W końcu się przełamałam...zaczęliśmy spotkania z przyjaciółmi...Oliwka wyszła do dzieci...I dopiero teraz widzę, jak bardzo potrzebowałam zobaczyć, że ona nie jest inna...może jest troszkę mniejsza, niż jej rówieśnicy...jeszcze ma mało włosków...niezdarnie stawia nóżki...ale tak poza tym, jest zwyczajną dwulatką, którą rozpiera energia...która podkrada "pianki" z szuflady, a później zaprzecza, że je jadła i tylko umazana czekoladą buzia zdradza dokonanie "przestępstwa"...Uczę się nie patrzeć na nią, jak na dziecko onkologiczne...i wiem, że przyjdzie ten dzień...włosy urosną...będziemy czesać kiteczki...  

Oliwka ma się dobrze. Atopia powoli odpuszcza, skóra wygląda już o wiele lepiej. Włosy rosną w zawrotnym tempie! :-) Mała broi, biega, skacze, podskakuje i wciąż się rozbija, ale już taki jej urok;) Bez przerwy gada, śpiewa...buzia jej się nie zamyka...Nasz słodki rojber;) 

Kochani, kiedy patrzę na uśmiechniętą twarz mojego dziecka...myślę o Was...o ludziach, którzy nam pomogli. Jestem ciekawa, jacy jesteście, kim jesteście i jak wyglądacie...

Czy zastanawialiście się, co to znaczy wpłacić "cegiełkę" na leczenie i tym samym podarować komuś szansę na życie? Ja się nigdy nie zastanawiałam...ale dzisiaj wiem, co to znaczy...Co to znaczy dla mnie - mamy uratowanej dziewczynki...Podarowaliście mi uścisk małej dłoni, kiedy idziemy do parku karmić kaczki...cudowny zapach mojego dziecka, kiedy wtula się we mnie tuż przed zaśnięciem...spokojny, miarowy oddech na moim policzku...dotyk rąk, które oplatają moją szyję...chrupanie słonych paluszków, gdy oglądamy "Misia w niebieskim domku"...to, że ciągle jestem mamą...wiedzieliście o tym...?