Vivere militare est...

Kochani...wszystko, to, co dzisiaj chcę zawrzeć w tym poście, zrodziło się pod wpływem wiadomości o odejściu Igusi - małej, słodkiej istotki, która swoim pięknym uśmiechem, ujęła mnie za serce...Iga tak bardzo przypomina mi moją córeczkę...są w prawie identycznym wieku...Iga odeszła...walczyła do końca...zostawiła w ogromnej rozpaczy rodziców, siostrę, dziadków i resztę rodziny...Nigdy nie zrozumiem, dlaczego dzieci umierają...Jeszcze do niedawna twierdziłam, że to nie prawda...dzieci przecież nie umierają...to niemożliwe...Pierwszy raz ze śmiercią dziecka zetknęłam się na oddziale onkologicznym w Szczecinie...odcisnęło to ogromne piętno w mojej psychice...to było jak burza, jak huragan...dzieci nie powinny odchodzić przed rodzicami...to niesprawiedliwe, niepojęte...ten moment, kiedy wali się świat...kiedy serce zamiera...kiedy oczy nie mają już łez...Nie chcę nigdy poznać tego uczucia...tego momentu ostateczności...Nigdy nie pogodzę się z tym, że dzieci odchodzą przed rodzicami...to niesprawiedliwe, niepojęte...Jaki jest sens cierpienia takiego chorego dziecka? Jaki jest sens cierpienia osieroconych rodziców i gdzie sens w tym w ogóle...Nie znam odpowiedzi, przyznam szczerze...Wiem jedno, juz nigdy nie zamknę tych drzwi...nie zapomnę tego, co przeżyłam...dzisiaj mogę powiedzieć, że jestem innym człowiekiem. To, co jeszcze do niedawna było dla mnie nie lada problemem, dzisiaj jest błahostką...Na onkologii nauczyłam się, że trzeba cieszyć się z każdego dnia...Aczkolwiek, czas jest tam pojęciem względnym. Pamiętam, że jak przyjęto nas na oddział, był wrzesień, piękny, słoneczny i ciepły...Patrzyłam przez okno i myślałam: "tam jest życie"...tak bardzo go pragnęłam...takiego zwykłego życia...gdy wstajesz rano, idziesz do sklepu po chleb, a po drodze planujesz dzień...kiedy myślisz o tym, co na obiad, o tym, że trzeba zatankować samochód, wstawić pranie...Pragnęłam normalności, pragnęłam MOJEGO życia ze wszystkimi jego problemami...jakże małymi i śmiesznymi w porównaniu do tego, z czym przyszło nam się zmierzyć! Dzisiaj, gdy życzę komuś zdrowia, ma to dla mnie zupełnie inny, znacznie głębszy sens. Wcześniej, to było tylko puste słowo, tak się mówi: "zdrowia i pieniędzy" Właśnie...pieniądze na pierwszym miejscu, kasa, kasa i jeszcze raz kasa...i żeby można było się ładnie ubrać, pojechać to tu, to tam, machnąć milion pięćset sto dziewięćset fotek, dodać na fb, żeby wszyscy znajomi widzieli i żeby tylko, daj Boże, mogli mi pozazdrościć...kupiłam łyżwy, rower, narty, muszę się pochwalić na portalu społecznościowym...myślę sobie...jakie życie niektórych jest wyjałowione, jak ubogie są ich serca, zupełnie zamknięte na cierpienie drugiego, może kogoś całkiem bliskiego...choroba mojej córki i wszystko to, czego doświadczyłam podczas było przedziwną lekcją od życia...dlaczego przedziwną? Nauczyłam się, że kiedy niczego nie oczekujesz od ludzi, oni wychodzą Ci na przeciw...a czasem...czasem czekasz na znak od kogoś, na słowo lub gest i go nie dostajesz...co wtedy z tym zrobić, jeśli to ktoś z bliskiej rodziny? Jak się wtedy zachować? Czy mieć żal? Czy zapytać dlaczego tak się stało? A może po prostu to zostawić, nie wnikać i iść dalej? Co byście zrobili? Wiecie, moim największym problemem jest to, że jestem tak cholernie emocjonalna...czasem, aż mnie to męczy...

Myślę sobie, że mieliśmy dużo szczęścia, że mogliśmy zabrać Oliwkę ze Szczecina, ale to było możliwe tylko dzięki Wam, dzięki Waszemu wsparciu, dzięki każdej kwocie, jaką wpłaciliście na naszą Kruszynkę, dzięki szturmowi Nieba...Jedni mówią, że ten cud dokonał się dzięki lekarzom z Tubingen, drudzy, ze to dzięki łasce Pana...A ja powiem, że wszyscy  razem pracowaliśmy na szczęśliwy koniec. My - rodzice Oliwii, zebraliśmy się na odwagę, by móc Wam opowiedzieć naszą historię. Pamiętam, jak pisałam post na fb i prosiłam, by się za nas modlić, byśmy mieli dość sił, by przy Oliwce nie płakać...Kochani, więcej miałam dni zwątpienia, niż dni, kiedy wierzyłam, że się uda..ale każdego dnia, na skraweczku mojego serca tliła się nadzieja, która po kilku tygodniach wybuchła ogromnym płomieniem - to dzięki Wam!!! Wasze serca połączyły się dla naszej córeczki, ruszyła lawina miłości, która sprawiła, że Oliwia jest zdrowa...że Oliwia może kleić te swoje kleje..już niedługo pójdzie do parku karmić kaczki...będzie biegać, śmiać się i broić, jak inne dzieci...Nie chcę myśleć, co by było, gdybyśmy zostali na Unii...Kolejna chemia, a potem kolejna i kolejna..i kontrolna tomografia i guz taki sam...nie miał prawa się zmniejszyć, no nie miał..

Raz zarzucono mi, że zamiast wylewać swoje żale, powinnam się cieszyć, że moje dziecko jest już w innej Klinice...przepraszam, z czego miałam się cieszyć? Że w Szczecinie jest taka nieudolna opieka? Że najlepiej, co im wychodzi, to podawanie chemii? Że musiałam zabrać dziecko na leczenie do innego kraju? Ktoś powie, no nie musiałaś...no nie musiałam...pewnie, mogłam siedzieć, patrzeć i czekać na efekty...Moje dziecko jest już zdrowe, na szczęście...na szczęście byliście Wy...wspaniali, cudowni, wrażliwi, nie pozwoliliście umrzeć Oliwce...moja córka żyje dzięki Wam...Przykre jest to, że nie mogę napisać, że to dzięki lekarzom z Polski ten cud...a bardzo bym chciała...

Inne dzieci, które wyjeżdżają z Polski na leczenie, są zdrowe tylko dzięki takim ludziom, jak Wy...nasz kraj, niestety, ma nas wiadomo gdzie. Rodzice sami muszą zebrać środki i dostają je, nie od wielkich, sławnych i bogatych, ale od kogoś takiego jak Ty...od kogoś, kto najczęściej sam niewiele ma...ale ma w sobie tyle empatii, że nie może odwrócić głowy, nie potrafi przejśc obojętnie od roześmianej buzi Oliwki, Igi, Karolinki, Dominika i wielu innych slodkich dzieciaczków...One nie są winne temu, że są chore, że nie mogą, jak inne dzieci, spać we własnych łóżkach, bawić się we własnym pokoju...że nie mają włosów, że ich świat to szpitalna sala, igła, kroplówka i często zapłakane oczy rodziców, cierpienie i strach wypisane na ich twarzach...Choroba dziecka jest czymś okrutnym...Gdybym miała wybór, nigdy bym nie chciała, by "to" nas spotkało...ale się wydarzyło...przeszliśmy przez to, ja przy szpitalnym łóżku Oliwkii, Wy, tam po drugiej stronie, poza szpitalną rzeczywistością, walczyliście jak lwy...jesteście wielcy...nie zaprzeczajcie, proszę...Nie umiem Wam podziękować...bo jakimi słowami można wyrazić wdzięczność za ocalenie...ocaliliście moje dziecko...ocaliliście nasze życie..    

A nasza Waleczna ma się z każdym dniem lepiej...tylko jest małe "ale"...nie chodzi...wciąż sama nie chodzi...zaczęła natomiast siadać, obracać się i raczkować...niestety, Oliwka musi na nowo uczyć się poruszania...trzymana za ręce robi małe kroczki...chciałaby biegać...wierzę, że ten dzień nadejdzie...Mocno Was ściskam!!!!