Only God can judge me...

Kochani, 

dzisiaj mam mętlik w głowie totalny i jestem szalenie zasmucona wieściami z Szymkowego bloga: http://szymonefler.blogspot.com/...Ten mały chłopiec ma bardzo agresywny nawrót neuroblastomy. Jego Rodzice podjęli decyzję o zaprzestaniu leczenia. Pragną, aby swoje ostatnie dni, tygodnie, miesiące(któż wie, ile ich będzie) spędził otoczony bezgraniczną miłością swoich najbliższych...Serce pęka...jednakże krwawi mocniej, kiedy czyta się niektóre komentarze...to nie miejsce na osąd...Niektórzy ludzie nazbyt dosłownie potraktowali słowa reklamy: "i ty także zostań bohaterem w swoim domu..." anonimowym, schowanym za własnym biurkiem, z nosem przyklejonym do monitora...a palce wystukują słowa, które układają się w zdania, a ze zdań tych układa się sąd...i padł już wyrok: winni - winni, bo nie walczą, bo się poddali, bo nie szukają "gdzieś indziej"...tłum napiera...wśród niego rodzice zdrowych dzieci - "bo ja bym...", ale także tych chorych:"bo my nie przestajemy walczyć" i tych, które wygrały"bo my nie przestaliśmy walczyć"....każdy ze "złotą radą", z niemalże adresami klinik, gdzie należy zadzwonić, z programami leczenia...I w tym wszystkim umierający chłopczyk i Jego Rodzice...

Czasem, to, co wydaje się nam opuszczeniem rąk, pochyleniem głowy, czasem, to, co wygląda na zaprzestanie walki...jest właśnie największą bitwą...aktem bezgranicznej miłości i przeogromnej odwagi...  

Pamiętam, jak w sierpniu 2012 roku, moja mama rozemocjonowana wpadła do mojego mieszkania - "czytałaś, czytałaś o Marcinku? Masz poczytaj. Trzeba jakąś zbiórkę zorganizować. Taki mały chłopczyk, tak ciężko chory, coś strasznego..." Weszłam na blog rodziców Marcinka i zaczęłam czytać, a łzy leciały ciurkiem... Pomyślałam: "co ja bym zrobiła, gdybym była na ich miejscu...czy umiałabym tak walczyć..." 

18 września życie oczekiwało ode mnie odpowiedzi i już nie w trybie przypuszczającym.  Przeszliśmy przez piekło, tak, jak każdy rodzic ciężko chorego dziecka. Spotkaliśmy na swojej drodze ludzi wspaniałych i tych trochę mniej wrażliwych. Podziwiano nas, ale także opluwano...Obelgi i osąd to niewielka cena za życie kogoś, kogo kochasz ponad wszystko...to żadna cena...

Bycie mamą to dla mnie najpiękniejsza rzecz...I nigdy bym nie pomyślała, że będę musiała zdawać tak trudny egzamin z macierzyństwa...i nie chcę i nie potrzebuję, aby anonimowy (lub też nie anonimowy) bohater mnie oceniał...Tylko Bóg mnie osądzi...Osąd ludzi, tu na ziemi, nam - Rodzicom chorych Dzieci, nie jest potrzebny...a ludzie chcą nas oceniać. Kilka dni temu wybuchła zażarta dyskusja na blogu Aleksa: http://lisciealeksa.blogspot.com/ i popłynęła ona na inne blogi. Nie wiem, co o tym myśleć...cokolwiek i czegokolwiek nie powiedzieć, to myślę sobie, że niektórzy już zawsze będą dawać sobie prawo, aby rozliczać tych, którzy proszą o pieniądze.  

Zapewniam,że rodzice "choruszków" nie marzą o zagranicznych przygodach, czy luksusowych autach...Pragniemy zdrowia dla naszych Walecznych...wszystkie nasze myśli i nasze wydatki związane są z ich potrzebami...Nasze życie różni się od życia rodziców dzieci, które nie mają problemów ze zdrowiem...Pomyślcie sobie tak: każdy z nas boryka się z codziennością - jednym idzie lepiej, drugim gorzej, ale wszyscy, absolutnie wszyscy, mamy swoje troski i zmartwienia. Rodzice chorych dzieci, prócz takich zmartwień "egzystencjalnych, codziennych", mają jeszcze do ogarnięcia problemy i troski związane z chorobą najukochańszego Szkraba. Osąd w takich momentach jest nie na miejscu. Bo jakim prawem oceniamy? Takim, że daliśmy pieniądze? Jeśli nie jesteś pewny rodziny chorego dziecka, to nie dawaj - daj takiemu, któremu uważasz, że warto...I teraz - któremu warto, a któremu nie? Czy są dzieci, które nie zasługują na zdrowie, na to, by mieć normalne dzieciństwo, czy są dzieci, które nie zasługują na to, aby żyć? Czy są dzieci lepsze i gorsze w pryzmacie tego, jakich mają rodziców? Czy Aleks nie zasługuje na pomoc, bo jego ojciec pracuje na 1/2 etatu, a powinien na cały i jeszcze do tego pali papierosy?  

Nie osądzajmy i nie piszmy rodzicom chorego dziecka...."bo ja...bo ja gdybym był na Twoim miejscu"...

Nie jesteś...jak będziesz, to wtedy odpowiesz...

Jeśli jesteś wierzący, to pomódl się za wszystkich małych żołnierzy...Jeśli będziesz modlił się za tych, którzy stoczyli najcięższą walkę...poproś Boga, o to, że, gdy już po walce opadnie kurz, aby nigdy nie musieli wracać na pole bitwy...niech w zdrowiu stacjonują sobie we własnych domach, niech zregenerują się po długiej i wyczerpującej wojnie...niech Pan przywróci spokój ich rodzinom....Jeśli natomiast będziesz modlił się o czynnych wojowników, proś Stwórcę o siłę dla nich i hart ducha dla ich najbliższych...niech walka ich nie będzie zbyt długa, a koniec jej niech zwycięstwem będzie...A na końcu pomódl się za żołnierza Szymona i wszystkich mu podobnych, którzy udają się na spoczynek...Niech  Aniołowie zabiorą ich wymęczone ciała...niech ugaszą ból...i módl się za Ich Rodziny...by miały dość sił, by przez to przejść...

Jeśli z różnych względów nie wierzysz w Niego, to bądź myślami, nie oceniaj...

Kochani, proszę Was o modlitwę za Najbliższych Szymonka...i za Niego samego...Uszanujmy Ich wybór, nie przeszkadzajmy, wspierajmy...Niech dobre myśli płyną do Nich....

Ściskamy Naszą Kochaną Oliwkową Rodzinę! Buziaki od Oliśki!!!