"Chwila, która trwa, może być najlepszą z Twoich chwil..."

No i jesteśmy! Witajcie! 

Od razu przepraszam - nie mieliśmy internetu, żeby przekazać, co i jak u nas. Wiele tez się działo, było mało czasu na cokolwiek...ale po kolei: 

Dzień I: Herzlich willkommen 

Wyjechaliśmy z samego rana, około godziny 7.30. Na miejsce dotarliśmy o 19.30 - równe 12 godzin w podróży, którą Oliwka zniosła w szampańskim nastroju! :) Tubingen przywitało nas przepięknym słońcem i temperaturą 25 stopni C. Zostaliśmy zakwaterowani w  Jose Carreras Haus - nieco dalej od Kliniki. Jednakże, było przytulnie, "domowo" i tak swojsko, po prostu. Mieliśmy do dyspozycji ogromny ogród, gdzie dzieciaczki mogły pobiegać, pograć w piłkę, a dorośli złapać chwilę oddechu przy grillu. ;-)  

 

 

Tego dnia spotkaliśmy naszych znajomych z Anglii, poznanych tutaj w czasie naszego pierwszego pobytu. Oni ciągle mierzą się z neuroblastoma. Spędzili 7 miesięcy w Greifswald - bez rezultatu. Teraz o zdrowie i życie małego Jimma walczy zespół z Tubingen - trzymamy kciuki i modlimy się, by ten odważny chłopiec mógł w końcu wrócić wraz z rodzicami do swojego domu.  

Dzień 2:  UKT i znajome twarze 

Około godziny 11.00 zameldowaliśmy się na oddziale. Oliwka chętnie witała się ze wszystkimi. Powędrowała odważnie do gabinetu lekarskiego na badanie. Usiadła na łóżku, podniosła koszulkę do góry i mówi do pana doktora: "już jestem gotowa, możesz mnie osłuchać!" - ryczeliśmy ze śmiechu.  

Wieczorem nie było już tak przyjemnie -  próbowano wkłuć wenflon - niestety, skończyło się pękniętymi żyłami i potworną histerią Oliwii. Mimo wszystko, pobrano krew do badań - wyniki - "top"! :)  

Dzień 3: The Big Examination 

Badanie rozpoczęto o godzinie 7.45. Trwało około dwóch godzin. Po wybudzeniu Nasza Waleczna czuła się fatalnie. Dostała okropniej alergii po zastosowaniu kontrastu i straciła głos po zaintubowaniu. Płakała, że boli ją gardełko i swędzi buzia:( Cały dzień spędziliśmy na inhalacjach, aby przywrócić jej głos - a chrypiała niemiłosiernie. Wieczorem jednak poczuła się na tyle dobrze, że postanowiła oddział "piętnasty" przewrócić do góry nogami. Pomagał jej w tym Lilyan - kolega z pokoju. Biegali jak zwariowani po całym oddziale wykrzykując przy tym jakieś niestworzone rzeczy, wdrapywali się na fotele i rozrzucali zabawki, gdzie tylko się dało - myślę, że to ze względu na to wypisano nas do domu;) Niemieccy lekarze próbowali zapobiec katastrofie zwanej - "destruction of Crona Klinik made by Oliwia from Poland" ;))))  Dzięki temu, że udało się uratować szpital, mieliśmy szansę spotkać się z profesorem Handgretingerem. Oliwka podarowała "swojemu profesorowi" czekoladki - biedroneczki, mówiąc, że specjalnie wybrała je dla niego. Po tym wszystkim mówi: "no dobra, to teraz mogę już wracać do domu". :)   

 

Dzień 4:  Wyniki - nadciąga totalny kataklizm 

Około 12 dostaliśmy telefon, że mamy stawić się na rozmowie dotyczącej wyników. W brzuchu i klatce dają  nam 100% pewności, że jest ok, że jest czysto i że na 100% tam nie odrośnie nic - tak powiedzieli. Jeśłi chodzi o rdzeń, to nie mogą dać nam tyle procent, ponieważ nie usuwano tam najbliższych tkanek - z racji lokalizacji jest to po prostu nie możliwe. Owszem, kości i nerwy zostały w tym miejscu wyczyszczone, ale oni nie potrafią na dzień dzisiejszy rozpoznać, czy jest tak, jak powinno być. Przeszkodą jest utrzymująca się w dalszym ciągu opuchlizna. Dlatego też Oliwka została objęta "programem nadzoru" dla neuroblastoma typ 1a i mamy się stawić na kolejnej kontroli za kolejne trzy miesiące. Trudno powiedzieć, więc, czy  to dobre wiadomości, czy takie sobie...mamy mieszane uczucia...Jednak, tak jak powiedział nam lekarz - nasze dziecko nie miało grypy, a nowotwór złośliwy i przy tego typu guzach, trudno mówić o prognozach...zdarzyć się może wszystko i na wszystko musimy być gotowi. Okropnie było to usłyszeć...odwykłam przez ostatnie trzy miesiące...bo było tak normalnie, tak, jak być powinno...nie zamierzam jednak wyczekiwać, że coś się wydarzy...postanowiliśmy żyć jeszcze intensywniej i celebrować każdy dzień. Pragnę, by Oliwia zobaczyła i doświadczyła możliwie jak najwięcej...Mama Jimma powiedziała mi mądrą rzecz: "nie ważne, co przyniesie nam przyszłość, być może, że w przyszłości naszych dzieci nie będzie...ważne, że są teraz i możemy i musimy cieszyć się wspólnym czasem"...więc lecę Kochani, nie czekam...